Afgelopen donderdag bevond ik mij opeens met mijn twee dochters en echtgenoot in een prachtig vuurrood Italiaans bootje op één van de wereldberoemde meren in Noord-Italië. Alleen waren Loulou en Valentina, de twee blonde negenjarigen achterin de boot, natuurlijk niet echt mijn kinderen, ben ik ook nog niet getrouwd en heb ik het land nog niet verlaten. Wat er dan wel aan de hand was? Voor een campagne voor de provincie Limburg waren we beelden aan het schieten op de Roermondse Maasplassen om de Nederlandse toerist naar Limburg te lokken en ik speelde de rol van la mamma van dit perfecte gezinnetje. Eén van de beste fotografen van Limburg – die zelfs regelmatig voor de Vogue werkt – was ingevlogen en het geheel moest dan ook niks minder uitstralen dan de schoonheid, elegantie, en stijl van de prachtige wateren van Noord-Italië. Een tikkeltje vintage zelfs. Alsof George Clooney, al jaren volledig op zijn plek in zijn achttiende-eeuwse villa aan het Comomeer waar hij regelmatig Hollywood-collega’s ontvangt, zo naast je in de rij kan staan voor een ijsje in het centro storico van Roermond. Want waarom nog helemaal naar het Lago di Como afreizen als letterlijk alles wat je zoekt op steenworp afstand te vinden is?
Ik weet niet of dit louter een compliment is, maar ik werd geselecteerd (en dus geloofwaardig bevonden, slik) als moeder van twee toch niet zo’n jonge kinderen meer
Slechts twee dagen eerder zat ik in de auto vanuit Maastricht op weg naar huis toen ik via Facebook een berichtje kreeg dat ze nog op zoek waren naar een blonde dame die als moeder van het gezin kon doorgaan. Iemand had aan mij gedacht en niet veel later moest ik enkele foto’s van mezelf naar de productie sturen. Ik weet niet of dit louter een compliment is, maar ik werd geselecteerd (en dus geloofwaardig bevonden, slik) als moeder van twee toch niet zo’n jonge kinderen meer.
Ondanks de warme temperaturen vind je in Maastricht nauwelijks mannen in tanktops of vrouwen op teenslippers en beschouwt men flaneren langs het Vrijthof als een zinvolle dagbesteding
Die dag in Maastricht was overigens heerlijk. Ik sleepte mijn moeder mee voor een lunch op het Amorsplein, en kan het nooit helpen op te merken dat deze naam toch haast van het woord amore moet zijn afgeleid. De Romeinse invloeden op de stad, waar de Maas vroeger de Mosa heette, zijn nog overal terug te vinden. De metershoge stenen pijler met de leeuw wijst de plek aan van de oude Romeinse brug, en in het stratenpatroon van het verhoogde Stokstraatkwartier (tegenwoordig vol met dure modeboetiekjes) is de ligging van het oude fort, het castellum van Maastricht, nog duidelijk te herkennen. Maar nog meer dan in de oude stenen vind je haar oorsprong terug in de sfeer. Bij de cappuccino komt een koekje èn een karamelletje. Ondanks de warme temperaturen vind je in Maastricht nauwelijks mannen in tanktops of vrouwen op teenslippers en beschouwt men flaneren langs het Vrijthof als een zinvolle dagbesteding. Terwijl ik in een winkel schoenen pas, knikt mijn moeder veelbetekenend naar mij als we twee dames druk rap en luid horen praten. Italianen inderdaad. Voor de rest hoor ik vooral Frans, Vlaams en natuurlijk Maastrichts dialect om me heen, die door de verkoopsters moeiteloos worden afgewisseld. Heerlijk vind ik dat.
In deze oranje gloed – niet voor niets is the golden hour het favoriete moment van de dag; opeens ben je drie keer zo bruin – en in deze stijlvolle bikini voelde het ècht alsof ik al duizend kilometer zuidelijker was. La dolce vita aan de Maas
Terug naar donderdag. Daar dobberden we dan in ons rode vintage speedbootje, terwijl de fotograaf ons instructies gaf onze kin wat verder vooruit te steken en in de verte naar de zonsondergang te staren. In deze oranje gloed – niet voor niets is the golden hour het favoriete moment van de dag; opeens ben je drie keer zo bruin – en in deze stijlvolle bikini voelde het ècht alsof ik al duizend kilometer zuidelijker was. La dolce vita aan de Maas. Wat mogen we ons daar gelukkig mee prijzen. Het is overigens iets heel Italiaans om dichtbij huis op vakantie te gaan. Veelal trekt men naar zee of één van de meren waar ze in huizen verblijven die vaak al generaties familiebezit zijn. Alles wat hun hartje begeert op steenworp afstand. Lang niet gek ten tijde van een wereldwijde pandemie.
Regelmatig lag je ’s nachts op je lakens in plaats van eronder, in een poging je zo min mogelijk te verroeren aangezien elke beweging, hoe klein ook, leidde tot een spontane zweetuitbraak
Inmiddels zijn mijn laatste dagen voor mijn terugkeer naar Italië aangebroken waar het nu volop zomer is met temperaturen die overdag nauwelijks onder de dertig graden komen. Rome verandert letterlijk in een oventje. Als je naast de eeuwenoude gebouwen loopt, lijken de stenen de hitte gewoon weer uit te ademen. Ik kan me nog levendig herinneren hoe we in de zomer van 2016, toen ons collegejaar aan de universiteit in Rome ten einde liep, met een groep van achttien gingen uiteten en we deden loten wie er het dichtst bij de ventilator mocht zitten. Regelmatig lag je ’s nachts op je lakens in plaats van eronder, in een poging je zo min mogelijk te verroeren aangezien elke beweging, hoe klein ook, leidde tot een spontane zweetuitbraak. En dat zelfs ver na zonsondergang. Maar voordat ik de hitte van Rome ga trotseren staat er nog iets anders op het programma. Een kort Noord-Italiaans intermezzo waar in ieder geval genoeg water is om af te koelen (en verrassend genoeg zijn het nìet de meren…).
Of ik dan vol jaloezie naar die blonde vrouw op dat rode Italiaanse bootje staar, ronddobberend in het Limburgse water dat door de schitteringen van de ondergaande zon in golvende glitters is veranderd en er zo uitnodigend uitziet dat je er onmiddellijk in wilt springen? Ongetwijfeld
Ik kan in ieder geval niet wachten de ongetwijfeld prachtige foto’s te zien. Ondanks dat de campagne al binnen korte tijd gelanceerd wordt, ben ik dan al in Italië en zit ik hoogstwaarschijnlijk te puffen van de hitte in mijn Romeinse appartementje. Of ik dan vol jaloezie naar die blonde vrouw op dat rode Italiaanse bootje staar, ronddobberend in het Limburgse water dat door de schitteringen van de ondergaande zon in golvende glitters is veranderd en er zo uitnodigend uitziet dat je er onmiddellijk in wilt springen? Ongetwijfeld. En dan is die campagne in ieder geval meer dan geslaagd.
Ben heel benieuwd naar de campagne, super gaaf weer! Xoxo Michelle
Mooie blog!