Wàt een avond. Wàt een emotie. Na 53 jaar zijn de azzurri weer de allerbesten van Europa. Italië won de EK-finale tegen Engeland. En wat was het een wedstrijd. De hele dag al hing de spanning voelbaar in de lucht en toen de straten en piazze rond acht uur vol begonnen te stromen, waren de zenuwen van ieders gezicht te lezen. Het was een zwoele, benauwde zomeravond, precies zoals een EK-finale beleefd hoort te worden. Na de aftrap hield men collectief honderd-en-twintig minuten lang de adem in, terwijl de hartslag en bloeddruk elke seconde verder stegen. Ik hoef je vast niet te vertellen dat Italië ontplofte na die verlossende, laatste penalty. De emotie was simpelweg onbeschrijfelijk. De Italiaanse kranten van vanochtend spraken over een trots en vreugde die sinds de gewonnen WK-finale in 2006 niet meer gezien was. Want ja, gisteravond wilde iedereen wel een beetje Italiaans zijn, en zat Italië in het hart van iedereen.
Al hun spanning in dat ene couplet en refrein eruit gebruld, terwijl de blauwe hemel razendsnel verdween achter een dikke rook van vuurwerk terwijl er honderden Italiaanse vlaggen door de lucht werden gezwaaid
Natuurlijk was die grote verlossing even voor middennacht het aller-allermooiste moment van de avond, en voor veel Italianen waarschijnlijk het hoogtepunt van de laatste jaren. Maar het moment dat mij zelf het allermeest zal bijblijven was getuige zijn van de overgave en passie waarmee de Italianen het volkslied voor de wedstrijd meezongen. Meeschreeuwden liever gezegd. Al hun spanning in dat ene couplet en refrein eruit gebruld, terwijl de blauwe hemel razendsnel verdween achter een dikke rook van vuurwerk terwijl er honderden Italiaanse vlaggen door de lucht werden gezwaaid. Een prachtig volkslied met veel gevoel voor drama, waarmee zestig miljoen Italianen hun hoop, gebeden en positieve energie rechtstreeks naar het Wembley-stadion in Londen stuurden. En omdat ik zoveel positieve reacties kreeg toen ik voor mijn maandagblog het winnende lied van Italië op het Eurovisiesongfestival vertaalde, heb ik besloten vandaag hetzelfde te doen voor het volkslied. Het eerste couplet en refrein dan, precies wat er voor de wedstrijd gezongen wordt:
Fratelli d’Italia – Broeders van Italië
L’Italia s’è desta – Italië is ontwaakt
Dell’elmo di Scipio – Scipio’s helm
S’è cinta la testa – Heeft ze op haar hoofd gezet
Dov’è la Vittoria? – Waar is Vittoria? / Waar is de overwinning?
Le porga la chioma – Bied haar het haar aan
Ché schiava di Roma – Want slavin van Rome
Iddio la creò – God schiep haar
Refrein:
Stringiamci a coorte! – Laat ons verenigen!
Siam pronti alla morte – Wij zijn klaar om te sterven
Siam pronti alla morte – Wij zijn klaar om te sterven
L’Italia chiamò – Italië riep
Stringiamci a coorte! – Laat ons verenigen!
Siam pronti alla morte – Wij zijn klaar om te sterven
Siam pronti alla morte – Wij zijn klaar om te sterven
L’Italia chiamò. Sì! – Italië riep. Ja!
En het zou nog lang, héél lang onrustig blijven. Viva gli azzurri!