#7 La Napoletana gaat naar huis (Nederlands)

Het allerleukste aan in het buitenland wonen vind ik het thuiskomen, en met kerst is dit zonder twijfel het meest speciaal. Zoals Chris Rea het al sinds 1986 treffend zingt: ‘Driving home for Christmas, I can’t wait to see those faces’. In mijn geval is dat dus flying home for Christmas, maar het gevoel is exact hetzelfde. Want ondanks dat Italië op alle facetten als thuis voelt, blijft thuis natuurlijk óók nog altijd thuis. Volg je me nog? 

Zo kunnen Maria en Jozef in een Napolitaanse kerststal zomaar vergezeld worden door Messi, voetballer van het jaar, Frank Sinatra, Maradona of Donald Trump

Als je in je leven op verschillende plekken hebt gewoond, zul je vast het gevoel herkennen dat je op meerdere plekken een beetje thuis bent, en dus ook dat je op meerdere plekken thuis kunt komen. Ik heb in de afgelopen jaren op zeven verschillende plekken in vier verschillende landen gewoond en al deze plekken vormen je en laten een speciaal plekje achter in je hart. Op sommige plekken woonde ik wat korter, een paar maanden, op andere plekken langer, van een jaar tot meerdere jaren. Een plek die in een relatief korte tijd – twee maanden – een onuitwisbare indruk heeft achtergelaten is Napels. Hier verbleef ik in juli en augustus van dit jaar en ik kon dan ook niet wachten om weer terug te gaan vorig week. Tel daarbij op dat Napels dè kerststad van Italië is, van de kerststallen om precies te zijn, en het feest was compleet. Het hele jaar door kijk je je ogen uit in de beroemde Via San Gregorio Armeno, een smal straatje in het centro storico van Napels met tientallen kleine winkeltjes die compleet gewijd zijn aan het met de hand maken en beschilderen van kerststallen en hun bewoners. Typisch Napolitaans is dat je van eenieder die op dat moment een beetje serieus de krantenkoppen domineert – of men nou gehaat is of geliefd – ook beeldjes kunt kopen, net als van personen die in de historie van Napels belangrijk zijn geweest. Zo kunnen Maria en Jozef in een Napolitaanse kerststal zomaar vergezeld worden door Messi, voetballer van het jaar, Frank Sinatra, Maradona of Donald Trump (bij die laatste betwijfel ik of het kindeke Jezus dan nog zo vredig in de kribbe had gelegen maar dat terzijde). Vanaf het allereerste moment dat ik uit de trein stapte, voelde ik die speciale energie van Napels weer. Smalle straatjes waar vijf gezinnen boven elkaar wonen en knetterende scooters rakelings langs je scheuren, de weergalmende stemmen die op hoog volume en in rap Napolitaans de bars en trattoria vullen en de onophoudelijke aanspraak die je gevraagd en ongevraagd hebt van jan en alleman (laten we zeggen dat Napolitanen het niet zo nauw nemen met je personal space, letterlijk en figuurlijk). Het is een stad die vanaf de allereerste seconde onder je huid gaat zitten. Waar ik haar intensiteit afgelopen zomer voor een groot deel aan de hitte had gewijd, ontdekte ik nu dat dit onterecht was. Zaterdag 14 december vond een typisch Italiaans fenomeen plaats: la notte bianca. Oftewel, muziek op elke straathoek en piazza en kraampjes met lekkernijen door de hele stad. Waar de ‘witte nacht’ haar naam vooral aan te danken heeft, is het feit dat werkelijk waar niemand – inclusief de allerkleinsten in de buggy’s – vanavond naar bed gaat. In tegenstelling tot de zomer, wanneer de meeste mensen juist uit de stad wegtrekken, werd Napels dit weekend dan ook overspoeld met toeristen. Veelal Italianen, die massaal hun kerstinkopen combineerden met een weekend vol muziek en Napolitaanse cultuur, die overigens ook door de meeste Italianen zelf als een ware beleving wordt beschouwd. 

Totdat ik maandag terug liep naar het station en ik een beetje hysterisch werd aangeklampt door een Italiaans gezin

Zo ging ik er bijna aan twijfelen of dit nog wel ‘mijn’ Napels was, de stad die deze zomer echt honderd procent thuis was (gek hè, hoe je dat al kunt voelen in twee maanden). Totdat ik maandag terug liep naar het station nadat ik de hele middag in ‘mijn’ barretje – verscholen in een van de kleine zijstraatjes van Piazza Dante en een oase van rust en wifi – had gewerkt en ik een beetje hysterisch werd aangeklampt door een Italiaans gezin dat me de weg vroeg. Zonder een sprankje twijfel dirigeerde ik hen door het krioelende labyrinth en klonk er zelfs een zweempje Napolitaans doorheen: mij ontsnapte die typische, langgerekte sj-klank waarmee Napolitanen de S uitspreken in bepaalde woorden. Dat had vast alles te maken met de Napolitaanse mannen – van elke leeftijdscategorie – die je uitgebreid opnemen terwijl je langsloopt. Precies op het moment dat je je een beetje aangenaam verrast bedenkt dat er ten minste geen opmerking volgt op het intense gestaar, begint die oh zo vertrouwde ssssjjj-klank langzaam aan te zwellen: “Ssjjpettacolare”, het Napolitaanse equivalent van ciao bella. Al kan het natuurlijk ook zo zijn dat deze klank mij net wat makkelijker en stiekem hèèl natuurlijk afgaat omdat het Limburgs er natuurlijk ook doorspekt mee is. En of dat de enige overeenkomst is tussen Napels en Limburg…?! 

Ook al facetimen we heel regelmatig en blijven we dankzij de moderne technologie van elk detail (lees: aangebrande soep of nieuw aangeschafte sokken) in elkaars leven op de hoogte, ik kon niet wachten hen weer te zien

Afgelopen vrijdag ben ik naar huis gevlogen voor kerst. Wat deze dag extra speciaal maakte is dat mijn nichtje (verruilde Limburg 3,5 jaar geleden voor Londen), beste vriendin 1 (geeft alweer 3 jaar les aan Nederlandse kinderen in Vietnam) en beste vriendin 2 (al meer dan drie jaar kunstenares in Londen) ook aan boord van een vliegtuig stapte met bestemming ‘thuis’. Gemiddeld zie ik hen 1 tot 2 keer per jaar, en ook al facetimen we heel regelmatig en blijven we dankzij de moderne technologie van elk detail (lees: aangebrande soep of nieuw aangeschafte sokken) in elkaars leven op de hoogte, kon ik niet wachten hen weer te zien. Waar ik komende week het meest naar uitkijk? Het grote extravaganza Brits-Italiaanse kerstfeest dat mijn nichtje en ik organiseren voor de hele familie. Dus terwijl ik een echte, ambachtelijke panetone van een kilo (Italiaanse kerstcake en standaard dessert op elk Italiaans kerstdiner), limoncello en een ‘typisch Napolitaans tombola spel dat men nergens anders speelt’ maar stiekem verdacht veel lijkt op het Limburgse kienen in mijn rugzak meesjouwde, moest zij het voor het eerst van haar leven zonder boek stellen in het vliegtuig omdat er simpelweg geen plek meer was in haar bagage: maar liefst 40 (!) minced pies vulden die ruimte op. Dus ons kerstfeest thuis? Dat gaat ongetwijfeld helemaal goed komen! Ik wens je een heerlijke kerst toe, die je hopelijk op een plek en met mensen mag vieren die voor jou thuis zijn, waar en met wie dat ook mogen zijn. Buon natale a tutti!