Italië is vandaag, na weken opgesloten in huis te hebben gezeten, ‘fase twee’ ingegaan. De lockdown maatregelen zijn iets versoepeld, maar om maar gelijk de verwachtingen te temperen: eigenlijk is er nog niet zo heel veel veranderd. Scholen blijven voorlopig dicht, net als de restaurants, en men moet nog steeds een formulier invullen als er naar buiten gegaan wordt. Waarom de Italianen toch heel gelukkig zijn met ‘fase twee’ is omdat er een hokje is toegevoegd op het formulier: vanaf vandaag kun je namelijk aankruisen dat je op familiebezoek gaat. Na twee maanden eindelijk je ouders, broer of zus weer mogen zien, was reden voor veel gelukkige berichten op mijn social media feed vanochtend. Dat familie in Italië heel belangrijk wordt geacht, getuigt wel van het feit dat tot zesdegraads-familieleden mogen worden opgezocht, terwijl het helaas nog steeds verboden is bij vrienden langs te gaan.
In de lente, toen de ergste kou was opgetrokken, was Lucas het openbaar vervoer van Rome zo zat dat hij besloot permanent een scooter te huren. Bijna dagelijks pikte hij me op en crosten we heel Rome door
Waar we in Nederland weer met gepaste afstand op bezoek mogen gaan en ik mijn vriendinnen van thuis zo gelukkig af en toe nog zie, geldt dat natuurlijk niet voor mijn buitenlandse vrienden. Want één van de meest kostbare dingen die Italië mij gegeven heeft, zijn vrienden. Waaronder Lucas (spreek uit: Lucà, op z’n Frans), een geboren en getogen Parijzenaar die op veel vlakken niet meer van me kon verschillen. Terwijl ik in mijn tienerjaren met mijn vriendinnen met de bus naar Spanje ging, vloog hij al de wereld over met zijn balletgezelschap. Hij heeft over de hele wereld gewoond: in Brazilië, Turkije, Vietnam en Brussel, maar natuurlijk ook in Rome. En dat precies in het jaar dat ik er ook woonde. We maakten deel uit van dezelfde vriendengroep en vele avonden uit volgden. In de lente, toen de ergste kou was opgetrokken, was Lucas het openbaar vervoer van Rome zo zat dat hij besloot permanent een scooter te huren. Bijna dagelijks pikte hij me op en crosten we heel Rome door: over de Gianicolo heuvel met zijn adembenemende uitzicht en door de straatjes van Monti waar het Colosseum langzaam voor ons opdoemden. Een vriendschap voor het leven was geboren.
Vier zomers achter elkaar spendeerden we samen in Italië aangezien we geen andere plek konden bedenken waar heen te gaan dan ons voormalige thuisland
Nadat ons Romeinse avontuur er in de zomer van 2016 op zat, zocht ik hem op in Brussel en in de jaren die volgden werd Lucas mijn vaste reismaatje. Afgelopen week scrolde ik door de foto’s op mijn telefoon, en realiseerde ik me hoeveel plekken we samen al hebben gezien. Ik appte hem vervolgens gelijk met de mededeling dat hij de enige kandidaat was in een door mij zelfbedachte corona anti-verveel quiz met een fantastische prijs: een diner bestaande uit een pizza met San Daniele prosciutto en een gelato frutti di bosco (zijn favorieten die hij zonder blikken of blozen voor de vijfde achtereenvolgende dag bestelt). Het idee was simpel: ik stuurde hem foto’s van plekken waar we samen waren geweest en hij moest raden waar en wanneer de foto was gemaakt. Foto’s van onder andere Pisa, Genua, Positano, Rome, Parma, Calabrië, Cinque Terre, Capri en Napels volgden (vier zomers achter elkaar spendeerden we samen in Italië aangezien we geen andere plek konden bedenken waar heen te gaan dan ons voormalige thuisland), maar ook foto’s van Bangkok, Saigon, Brussel en Parijs. “Het zien van al die foto’s zorgt ervoor dat ik eigenlijk alleen nog maar meer wil reizen, wanneer gaan we weer op pad?”, appte hij op een gegeven moment terug. “You should ask President Macron”, antwoordde ik. Vraag de President maar, want who knows? Zijn gevoel herken ik echter als geen ander. Natuurlijk kijk ik uit naar het moment dat ik weer terug kan naar Rome, maar tegelijkertijd voelen de maanden die zich voor ons uitstrekken akelig leeg. De zomer lijkt simpelweg niet compleet als we niet samen op een (Italiaans) avontuur gaan.
Het allerleukste van samen met Lucas op pad zijn is dat we niet gauw ergens gevaar in zien en we zo de gaafste dingen beleven en op de mooiste plekken komen
Het allerleukste van samen met Lucas op pad zijn is dat we niet gauw ergens gevaar in zien en we zo de gaafste dingen beleven en op de mooiste plekken komen. Tegelijkertijd kun je je wellicht al indenken dat dit iedere vakantie weer zorgt voor tenminste één ietwat benarde situatie waar we ons weer uit moeten redden. Niet geheel toevallig heeft dit vaak te maken met een gemotoriseerd voertuig. Want dag in, dag uit op een strandbedje liggen is absoluut niet aan ons besteed (althans, vooral niet aan hem).
Vol goede moed begonnen we aan onze tocht, het feit negerend dat we eigenlijk geen hand voor ogen konden zien, om vervolgens doodsangsten uit te staan toen een auto ons kilometerslang bleef achtervolgen
Afgelopen zomer kwam Lucas me opzoeken in Napels waar natuurlijk onmiddellijk koers werd gezet naar de scooter-verhuurshop. Het leek ons leuk naar de Amalfikust te rijden, maar hoelang de reis exact zou duren en welke route we namen, zou onderweg vanzelf wel duidelijk worden, toch? Toen we na een uur per ongeluk in een kilometerslange tunnel waren beland waar we bijna stikten van de stank (bij nader inzien mochten hier geen scooters komen), beseften we dat we ergens een afslag hadden gemist. Met een uurtje vertraging kwamen we uiteindelijk alsnog aan in het sprookjesachtige Positano en was alles weer vergeten. Een heerlijke dag volgde, die we rustig afsloten met een pasta op een terrasje in Amalfi. Nadat we afgerekend hadden en we Google Maps openden om te zien hoelang onze terugweg eigenlijk was, was het al tegen half tien. Slik. Bijna drie uur. ’s Middags had ik in zee gezwommen en omdat ik compleet was vergeten droog ondergoed en een trui mee te nemen, had ik het al behoorlijk koud gekregen nu de zon allang onder was maar mijn jurkje nog niet droog. Doordat we op de heenweg een compleet verkeerde route door de tunnel hadden genomen, hadden we nog geen idee van de pittige terugweg die ons te wachten stond: onverlichte wegen met talloze haarspeldbochten dwars door de koude bergen. Vol goede moed begonnen we aan onze tocht, het feit negerend dat we eigenlijk geen hand voor ogen konden zien, om vervolgens doodsangsten uit te staan toen een auto ons kilometerslang bleef achtervolgen. Wat bleek nou? De goede man deed dit zodat wij in het schijnsel van zijn koplampen beter zicht hadden op de kronkelende weg. Toen we de bergen over waren en Napels al in de verte zagen liggen in het dal, waren we inmiddels zo verkleumd dat we hardop vloekten bij elke koude windvlaag. Noodgedwongen stopten we bij een tankstation waar we, wild zwaaiend met onze armen en benen om onze bloedsomloop te stimuleren, rondjes om de pomp renden. Voorbijgangers moeten hebben gedacht dat we knettergek waren maar dat kon ons niks schelen: het enige waar wij aan konden denken was opwarmen. Het biertje en de vino die we dronken toen we na middennacht eindelijk weer in Napels waren, smaakten beter dan ooit.
Mijn hart bonkte haast uit mijn borstkas terwijl ik Lucas commandeerde schuin op de gigantische golven in te sturen in een poging niet te kapseizen
En zo waren er nog meer avonturen die uiteindelijk altijd weer goedkwamen. Die keer dat we in het havenplaatsje Porto Venere een rubberbootje huurden en we ‘even’ naar de overkant van de baai voeren, om op de terugweg opgeschrikt te worden door een diepe, brullende scheepstoeter waar ik van schrik al bijna van overboord sloeg. We waren middenin het kanaal van gigantische vrachtschepen terecht gekomen, en zowel van links als van rechts kwam nu zo’n joekel aan. Mijn hart bonkte haast uit mijn borstkas terwijl ik Lucas commandeerde schuin op de gigantische golven in te sturen in een poging niet te kapseizen. Het bootje bevatte een GPS-tracker dus toen we met een schaapachtige grijns rustig tuffend weer aankwamen bij het verhuurbedrijf stond de eigenaar vol ongeloof op de kade op ons te wachten, starend naar onze afgelegde route. Dan was er nog die keer dat ik bij Lucas achterop de scooter zat in de Aziatische miljoenenstad Saigon en we letterlijk middenin een verkeersinfarct vast stonden tussen honderden andere scooters, en we ons er – tegen de richting in – uit probeerden te manoeuvreren. Onze tactiek? Lucas toeterde en gaf gas, en ik kneep mijn ogen dicht in een verwoede poging mijn gedachten te negeren over wat er zou gebeuren als hier nu paniek zou uitbreken. Er waren de gestoorde tuktuk-ritjes in Bangkok, die roekeloos door het verkeer scheuren, en die keer dat we in onze gezellige Fiat 500 meer dan twintig minuten op een landweggetje in de bergen van Calabrië hebben staan wachten tot de twee auto’s die voor ons op hun dode gemak ‘zaken’ uitwisselden klaar waren. Dat we niet ongeduldig moesten gaan claxonneren en zo deze heren ruw zouden verstoren, voelden we instinctief aan. Met de deuren vergrendeld deden we alsof we helemaal nergens getuigen van waren.
Enthousiast appt Lucas me: bij het natrekken van zijn stamboom heeft hij ontdekt dat één van zijn verre voorvaderen een voorname adellijke Italiaan was uit Siena
Maar naast deze (soms iets te) spannende avonturen waren er vooral veel pizza’s op kleine terrasjes, eeuwenoude dorpjes met de meest vriendelijke inwoners, potjes scopa (een Italiaans kaartspel) op rotsachtige stranden, wakker worden met uitzicht op zee in de meest authentieke B&B’s, en avonden waarop we met een biertje in onze handen keken naar de ondergaande zon. Of dat er deze zomer nog van gaat komen, is maar de vraag. Een Fransman en een Nederlandse die weer op avontuur gaan in Italië, is niet bepaald de eerste prioriteit nu en waarschijnlijk volstrekt onmogelijk. De eerste stap zou vooralsnog zijn om aan te tonen dat we – als een wonder – zesdegraads familieleden zijn, en liefst ook nog met roots in Italië. Enthousiast appt Lucas me: bij het natrekken van zijn stamboom heeft hij ontdekt dat één van zijn verre voorvaderen een voorname adellijke Italiaan was uit Siena. Het is een hoopvol begin. Hoog tijd om mijn familie-stamboom ook eens na te trekken…
Ja, het corona-virus heeft een enorme impact op ons dagelijkse leven met grote gevolgen voor de economie.
O.a. zo’n vakantie’s met Lucas zijn dan ook niet mogelijk voorlopig ……….