De attente apothekerszoon, die ik in augustus leerde kennen na de brutale straatoverval, appte me een paar dagen geleden met de vraag of ik nou al bijna terugkom. “Si si si si”, appte ik terug, mits ik een negatieve corona-test kan laten zien althans. Nu de besmettingen hard oplopen in Nederland, heeft de Italiaanse overheid Nederland als hoog-risicoland aangemerkt, en een verplichte quarantaine dreigt wanneer ik volgende week weer voet op de Romeinse bodem zet. En daarmee stip ik per ongeluk het onderwerp aan dat ik eigenlijk al maanden zo veel mogelijk probeer te vermijden: corona. Te laat. Ik krijg een dramatische reeks aan appberichtjes terug over hoe de situatie ook in Italië verslechtert, mondkapjes nu overal verplicht zijn – ook in de open lucht – en dat men nog maar met z’n zessen uiteten mag. Eigenlijk wil ik er helemaal niks over horen. Ssstt, app ik terug, “solo cose belle, va bene?” Alleen maar mooie dingen, afgesproken?
Dat de wereldwijde pandemie ook voor mooie dingen heeft gezorgd, is datgene dat ons collectieve leed ten minste nog iets kan verzachten
Dat iedereen het helemaal heeft gehad met corona, is natuurlijk nog voorzichtig uitgedrukt. Echter, dat de wereldwijde pandemie ook voor mooie dingen heeft gezorgd, is datgene dat ons collectieve leed ten minste nog iets kan verzachten. Elke dag vliegen de akelige cijfers ons weer om de oren. In Italië lopen ze gelukkig een stuk minder hard op dan in Nederland, maar desalniettemin is een portie hartverwarmend nieuws meer dan welkom. En dat is nou precies waar ik deze blog aan wijd.
In de liefdesstad Verona in Noord-Italië, waar het wereldberoemde balkon van Julia te vinden is dat in andere tijden door miljoenen bezoekers per jaar wordt bezocht, heeft zich gedurende de strenge lock-down een modern balkonsprookje voltrokken. Het waren bankmedewerker Michele (38) en advocate Paola (40) die elkaar nu pas voor het eerst zagen nadat ze het grootste deel van hun leven al tegenover elkaar woonden
Ik werd helemaal warm vanbinnen toen ik afgelopen week een krantenartikel las dat het verhaal vertelde van de Romeo en Julia van de één-en-twintigste eeuw. In de liefdesstad Verona in Noord-Italië, waar het wereldberoemde balkon van Julia te vinden is dat in andere tijden door miljoenen bezoekers per jaar wordt bezocht, heeft zich gedurende de strenge lock-down een modern balkonsprookje voltrokken. Het waren bankmedewerker Michele (38) en advocate Paola (40) die elkaar nu pas voor het eerst zagen nadat ze het grootste deel van hun leven al tegenover elkaar woonden. Op de avond van zeventien maart liep Paola over het balkon van haar huis op de zesde verdieping waar haar zus viool speelde. Aan de overkant van de straat pakte Michele vanaf de zevende verdieping zijn verrekijker erbij, en dacht: wat een bijzonder mooi meisje. Na een eerste glimlach die werd toegeworpen over de balustrades, werd er contact gelegd via Instagram. Immers, ondanks dat ze zich op een steenworp afstand van elkaar bevonden, was een fysieke ontmoeting natuurlijk niet mogelijk. De berichtjes werden steeds langer en gingen uiteindelijk over in telefoongesprekken. Nadat de strenge lockdown eindelijk werd opgeheven, brachten de nieuwbakken tortelduifjes de hele zomer met elkaar door. Nu kwam dan het allermooiste nieuws naar buiten: ze zijn verloofd! Naar verluidt denkt Paola erover om het huwelijk te laten plaatsvinden op haar dakterras, daar waar het allemaal begon.
Er begon een massale terugtocht van zuiderlingen die de leeggelopen dorpen in Sicilië, Calabrië, Puglia en Campania weer bevolkten, tussen de middag weer aan tafel bij la mamma aanschoven, en beseften dat dit hen meer waard was dan een leven als yup in een grote stad
Een ander Italiaans fenomeen geboren dankzij corona is het zogeheten ‘southworking’. Ook in Italië werkte men maandenlang noodgedwongen thuis, iets dat tot voor kort simpelweg ondenkbaar was. Waar duizenden Zuid-Italianen voor de coronacrisis op grote kantoren in Milaan en Turijn – maar ook in Londen, Zürich en Parijs – werkten, was het opeens helemaal niet belangrijk meer vanaf waar men aan het werk was, zolang de internetverbinding maar goed functioneerde. En dus begon er een massale terugtocht van zuiderlingen die de leeggelopen dorpen in Sicilië, Calabrië, Puglia en Campania weer bevolkten, tussen de middag weer aan tafel bij la mamma aanschoven, en beseften dat dit hen meer waard was dan een leven als yup in een grote stad. Ik heb inmiddels al drie Italianen gesproken die definitief hebben besloten in het zuiden te blijven. Dankzij de coronacrisis heeft men ingezien dat het wel kan: carrière maken bij een groot bedrijf, maar tegelijkertijd (een groot deel van je tijd) in Zuid-Italië vertoeven. Er is dan ook een officiële organisatie opgericht die zich ten doel heeft gesteld dit fenomeen door te zetten, ook als de wereldwijde pandemie straks achter ons ligt. Haar missie luidt: “Perché lavorare da dove desideri fa bene, a te e ai territori” oftewel: “Want werken vanuit waar jij dat het liefste doet, doet goed. Voor jezelf en de wereld”. Een prachtig inzicht dat is geboren uit een inktzwarte situatie. Corona heeft ons de ogen geopend waar het echt om draait in het leven.
Meer dan ooit hebben mensen bewezen er voor elkaar te zijn
Helaas ontstonden er ook talloze schrijnende situaties door dat verschrikkelijke virus: de verdrietige gevolgen strekten zich tot ver buiten de muren van de overbelaste ziekenhuizen uit. Echter, meer dan ooit hebben mensen bewezen er voor elkaar te zijn, dat uiteindelijk prachtige verhalen opleverde die de voorpagina’s van de Italiaanse kranten haalden.
Na een paar minuten kletsen waarin de dame vertelde dat het haar tachtigste verjaardag was die dag, ging Giovanni verder met zijn werk. Echter, hij kon de eenzame oude vrouw maar niet uit zijn hoofd zetten en besloot het verhaal te delen op zijn Facebookpagina. Vanaf toen ging het snel
Zo ook het verhaal van de Siciliaanse Annamaria die door de lockdown haar tachtigste verjaardag in absolute eenzaamheid sleet. Toen de telefoon ging, veerde ze op: wellicht was het een vriend of een familielid die aan haar gedacht had. In werkelijkheid was het Giovanni Denaro, een jonge advocaat, die haar nummer per ongeluk gedraaid had. In gedachten verzonken had hij namelijk het netnummer van zijn eigen stad gedraaid in plaats van het netnummer van het Vredespaleis dat hij wilde bereiken. Nog voordat Annamaria kon opnemen, werd hij zich bewust van zijn fout en hing hij op. Maar Annamaria belde terug, en kon de teleurstelling in haar stem niet verbergen toen bleek dat het geen felicitatietelefoontje was. Na een paar minuten kletsen waarin de dame vertelde dat het haar tachtigste verjaardag was die dag, ging Giovanni verder met zijn werk. Echter, hij kon de eenzame oude vrouw maar niet uit zijn hoofd zetten en besloot het verhaal te delen op zijn Facebookpagina. Vanaf toen ging het snel. Iemand stelde voor de jarige dame te bellen en nadat ze toestemming had gegeven om haar telefoonnummer te delen, bleef haar telefoon maar rinkelen. Tientallen jonge Italianen uit alle windstreken van het land belden haar op om haar te feliciteren en even te kletsen. Ze waren weliswaar vreemden van elkaar, maar hadden één groot ding gemeen: de wil om die akelige eenzaamheid naar de achtergrond te verdrijven op een feestdag als deze. Want uiteindelijk begrepen ze allemaal hoe de oude vrouw zich voelde: door de lockdown zat iedereen afgesloten van de wereld thuis. Wellicht niet helemaal alleen zoals de oude vrouw, maar voor de jonge Italianen was het niet makkelijk al wekenlang niet naar hun ouders of nonni, grootouders, te kunnen gaan.
Het gemeentebestuur van Origgio in de provincie Varese besloot in mei om de salarissen van henzelf, inclusief de burgemeester, te halveren tot en met oktober zodat er met de duizenden euro’s die bespaard werden mondmaskers gekocht en gedistribueerd konden worden onder de inwoners
En zo is er eigenlijk altijd goed nieuws te vinden, maar we moeten het wel willen zien. Dankzij de coronacrisis is de zee in Italië nog nooit zo schoon en transparant geweest, onderzoekers beschrijven hoe je nu tot vijftien meter diep kunt kijken. Tegelijkertijd zijn de vissen in tientallen jaren nog nooit zo dicht bij de kust gekomen. De World Food Organization, die met haar hoofdkantoor in Rome zit en waar een aantal kennissen van mij werken, won afgelopen week de Nobelprijs voor de Vrede – de allerbelangrijkste prijs als je het mij vraagt – en het gemeentebestuur van Origgio in de provincie Varese besloot in mei om de salarissen van henzelf, inclusief de burgemeester, te halveren tot en met oktober zodat er met de duizenden euro’s die bespaard werden mondmaskers gekocht en gedistribueerd konden worden onder de inwoners. Alleen maar cose belle dus, mooie dingen. Want die zijn er altijd en overal. Komende week staat overigens ook de belangrijke Nations Leaguewedstrijd (voetbal) tussen Italië en Nederland op het programma. Dat de uitslag hiervan in beiden landen een positief nieuwsbericht zal opleveren, is helaas dan weer iets minder waarschijnlijk…
Bronnen: positizie.it, Wanted in Milan, southworking.org
Goed verhaal Anne . Positief zijn en blijven moet eigenlijk altijd hé… soms lastig soms vanzelfsprekend . Pluk de dag . Tomorrow is not a certain thing