#74 Witte rozen in zona rossa (Nederlands)

“Natale con i tuoi, Pasqua con chi vuoi”, zo luidt het Italiaanse paasgezegde, een uitspraak die hoogstwaarschijnlijk in elke blog over ‘Hoe vieren de Italianen Pasen?’ wordt uitgelegd. Het betekent simpelweg dat je kerst viert met je ouders (“i tuoi”, wat letterlijk vertaald “de jouwe” betekent), en Pasen met wie je wilt (“con chi vuoi”). Ik kan me nog al te goed herinneren dat ik in de paasblog van vorig jaar schreef dat die uitspraak voor de meeste Italianen niet op zou gaan. Pasen met wie je wilt werd vorig jaar namelijk Pasen met wie je toevallig in huis was opgesloten tijdens de strenge lockdown, of je daar nou gelukkig mee was of niet.

Godzijdank blijkt die zona rossa waar we ons momenteel weer in bevinden heel anders in de praktijk

Die allesomvattende lockdown met nauwelijks tot geen nuances van vorig jaar is inmiddels omgevormd tot een gelaagd systeem met verschillende kleuren die de status van de lockdown aangeven. Van zona bianca (witte zone) waar nauwelijks meer beperkingen gelden en waar Sardinië al even van mocht proeven tot zona rossa (rode zone), waar je – theoretisch gesproken – gedoemd bent binnen te blijven. Maar godzijdank blijkt die zona rossa waar we ons momenteel weer in bevinden heel anders in de praktijk. 

Op het moment dat ik in de corona-liveblog van de NOS afgelopen zaterdag een bericht las dat “Italië de teugels aantrekt en het hele land in een nationale lockdown gaat gedurende het paasweekend”, liep ik net de koffiebar uit bij mij in de straat om me vervolgens een weg te moeten banen door de menigte

Op het moment dat ik in de corona-liveblog van de NOS afgelopen zaterdag een bericht las dat “Italië de teugels aantrekt en het hele land in een nationale lockdown gaat gedurende het paasweekend”, liep ik net de koffiebar uit bij mij in de straat om me vervolgens een weg te moeten banen door de menigte, de één in de rij voor de pasticceria en de ander gezellig kletsend in groepjes op de stoep. Op zondag en ook vandaag – de dag die in Italië Pasquetta wordt genoemd – zag ik veel gelukkige paastaferelen langskomen op social media. Het lijkt erop dat de Italianen het feest massaal bij familie hebben gevierd. Er gold dan ook een uitzondering op de strenge zona rossa-regels: met de paasdagen zelf mocht men bij één ander huishouden op bezoek. Echter, Pasen was nog steeds heel anders dan anders dit jaar. Niet in de laatste plaats omdat er één heel groot en belangrijk Romeins paastafereel wederom niet is doorgegaan: de Nederlandse bloemen voor de Paus. 

Een traditie van 35 jaar die al voor het tweede jaar op rij is doorbroken. En dat allemaal door het feit dat het hele land rood kleurde, en dat was helaas niet het rood van de rozen

Die prachtige bloemenzee op het Vaticaanplein. Waar een klein land groot in is. Of liever gezegd: waar een klein dorp groot in is. Want laat meneer chef bloemen – of mooier gezegd ‘floraal vormgever’ – nou uit een dorp komen op een paar kilometer van mijn ouderlijk huis. Als hoofdarrangeur van de bloemenpracht voor de Sint-Pieter worden de pauselijke fiori al enkele jaren met Limburgse flair door hem verzorgd. Maar aangezien het Vaticaanplein helaas leeg moest blijven tijdens het uitspreken van het Urbi et Orbi, werden er ook geen duizenden en duizenden bloemen neergezet. Een traditie van 35 jaar die al voor het tweede jaar op rij is doorbroken. En dat allemaal door het feit dat het hele land rood kleurde, en dat was helaas niet het rood van duizenden rozen. 

Waar de twintigduizend rozen die waren bedoeld voor het Vaticaan vorig jaar in Nederlandse verzorgingstehuizen werden uitgedeeld, kregen de bewoners van Italiaanse verzorgingstehuizen nu dezelfde eer. Naar verluid konden de Italiaanse nonni hun geluk niet op

Maar ondanks het leegblijvende Vaticaanplein werden er afgelopen week maar liefst twintigduizend rozen met een vrachtwagen vanuit Nederland naar Italië getransporteerd. Persoonlijk geregeld door de Limburgse floraal vormgever als een gulle gift, want in deze moeilijke tijden wilde hij toch iets doen voor Italië en de stad Rome. Waar de twintigduizend rozen die waren bedoeld voor het Vaticaan vorig jaar in Nederlandse verzorgingstehuizen werden uitgedeeld waar het gebaar heel goed werd ontvangen, kregen de bewoners van Italiaanse verzorgingstehuizen nu dezelfde eer. Naar verluid konden de Italiaanse nonni, de meesten natuurlijk overtuigd katholiek, hun geluk niet op “de rozen van de Paus” te krijgen. Het betroffen witte Avelanche-rozen, waarmee ook het altaar in de Sint-Pieter werd versierd. Witte Avelanche-rozen als teken van nieuw leven en een nieuwe lente, die tevens symbool staan voor hoop, zuiverheid, kracht, verbondenheid en bescheidenheid. 

Onmiddellijk kreeg de witte kleur van de bloemen nog een extra betekenis voor mij. Want natúúrlijk stuurden we vanuit Nederland geen rode rozen naar een land dat zich voor de zoveelste keer in de inmiddels zo verfoeide zona rossa bevindt

Echter, toen ik de foto’s bij de nieuwsberichten zag met de vele witte (en lichtroze) rozen – die voor ze aan hun lange reis begonnen nog ingezegend werden door de bisschop – was ik een beetje verrast. Witte rozen! Noem het afgezaagd, maar bij rozen denk ik automatisch altijd aan die dieprode variant. Onmiddellijk kreeg de witte kleur van de bloemen nog een extra betekenis voor mij. Want natúúrlijk stuurden we vanuit Nederland geen rode rozen naar een land dat zich voor de zoveelste keer in de inmiddels zo verfoeide zona rossa bevindt. Want als witte rozen een symbool zijn van een nieuw begin, zijn ze ook een symbool voor la zona bianca, de witte zone waarvan we zo erg hopen dat we ons er snel in bevinden. De zone waarin we straks weer met twintig man aan een lange tafel gaan uiteten. De zone waarin we verjaardagen weer grootst vieren, en naar hartenlust rondstruinen in veel te krappe boetiekjes. Maar vooral de zone waarin het weer veilig is om bij onze opa, oma, buurvrouw-op-leeftijd of oudtante in een verzorgingstehuis op bezoek te gaan. Bij de nonni die nu een witte Avalanche-roos uit Nederland op de vensterbank hebben staan. Bedankt voor die blumen.