“Alleen al in het kleine stadje Roermond, gelegen aan de Maas in de provincie Limburg, hebben 550 Nederlandse gezinnen deze ochtend moeten evacueren. Het water bereikte hier een recordniveau, en rond zes uur in de ochtend werden de inwoners met sirenes en megafoons gewekt”
Deze quote komt uit de liveblog van de Corriere della Sera, één van de allergrootste Italiaanse kranten. De Italiaanse lezers werden nauwgezet op de hoogte gehouden van de watersnoodramp in Noord-Europa. Ik las het bericht vrijdagmiddag in de stoel bij de kapper. Bizar, dat mijn thuisstad nu opeens nationaal nieuws was in Italië. Dat ging aan de meesten dan ook niet onopgemerkt voorbij, en via WhatsApp en Instagram werd ik overspoeld met bezorgde berichtjes en vragen hoe het met mij en mijn familie was.
De winst van Italië viel als een deken van lichtheid en zorgeloosheid over het land heen. Alle ellende van het afgelopen jaar bestond even niet meer
Wat een week is het geweest. Het begon natuurlijk allemaal een week geleden toen de azzurri de Europese titel binnensleepten na een zenuwslopende penaltyreeks. Zondagavond bleef het nog een beetje onwerkelijk. Was het dan echt waar? Toen ik op maandagochtend langs de Romeinse kiosken liep, was het echter niet te missen. De voorpagina’s van alle kranten – geen één uitgezonderd – kleurden blauw, met in vetgedrukte letters teksten als “È NOSTRA!”, “HIJ IS VAN ONS!”. Dat was natuurlijk precies die krantenkop waarop iedereen zo vurig had gehoopt, en nadat ik de meneer van de kiosk één euro vijftig had overhandigd en ik de Corriere in mijn handen hield, drong het besef en de vreugde nogmaals tot me door. En niet alleen tot mij. De hele dag kon men er geen genoeg van krijgen. De kranten – waarin geen superlatief werd geschuwd – werden verslonden. En eerlijk is eerlijk, de emotie waarmee de Italiaanse journalisten de winst beschreven, was puur genieten. “Italië, we houden zoveel van je dat het gewoon pijn doet” was één van de quotes op de voorpagina die inmiddels is vereeuwigd. Beelden van de duizenden en duizenden fans die de azzurri op maandagmiddag in Rome onthaalden werden eindeloos herhaald. Ikzelf kreeg er ook geen genoeg van. Pure vreugde was er van de gezichten te lezen, zowel bij de spelers als het publiek. De winst van Italië viel als een deken van lichtheid en zorgeloosheid over het land heen. Alle ellende van het afgelopen jaar bestond even niet meer.
Voor de tweede keer die week vroeg ik me af of dit echt waar was, al was het deze keer met een heel andere emotie natuurlijk
Wat ik op dat moment nog niet kon weten, was dat ik een paar dagen later weer het nieuws zou verslinden. Echter, deze keer was het om een hele andere reden, helaas. Toen ik me na vier drukke dagen in Rome op donderdagavond naar het vliegveld haastte, had mijn telefoon al de hele dag roodgloeiend gestaan van de live updates: Duitsland en België kampten met ongekende overstromingen, Zuid-Limburg was al overspoeld en het water was heel hard op weg naar Roermond. Vol ongeloof zag ik de beelden van ingestorte huizen, kolkende rivieren en meegesleurde auto’s. Voor de tweede keer die week vroeg ik me af of dit echt waar was, al was het deze keer met een heel andere emotie natuurlijk. Nog voordat mijn vliegtuig opgestegen was, hoorde ik van de ene na de andere vriendin dat ze de handen uit de mouwen ging steken om vrienden en familie acuut te evacueren. Eenmaal thuis in Nederland ging het vanzelfsprekend nergens anders meer over. Want terwijl wij het water vrijdag letterlijk met het uur zagen stijgen, hoorden we op het nieuws van de ene na de andere dijk die op springen zou staan. Onwerkelijk en zenuwslopend.
En once again, the Italians saved the day, dacht ik bij mezelf toen ik met een goed gevoel mijn telefoon weer vergrendelde, achteroverleunde in de autostoel en naar het voorbijrazende Ardennenlandschap keek dat er onder de stralende zon zo ongelofelijk vredig bijlag
Je herkent het gevoel vast wel dat je in zo’n situatie alles wilt lezen, en constant op de hoogte wil blijven. Zelfs tegen beter weten in. Op een gegeven moment had ik er dan ook schoon genoeg van, en gooide ik mijn telefoon met al haar liveblogs in de hoek. Even geen nieuws meer, dat de afgelopen dagen alleen maar bol had gestaan van ellende. Op zaterdagochtend vertrokken we naar de Belgische Ardennen voor een bruiloft, die – en dat mag gerust een wonder heten – ondanks alles toch kon doorgaan. In de auto won mijn drang op de hoogte te blijven van de allerlaatste ontwikkelingen het toch weer van mijn tegenzin om nog meer over het leed te moeten lezen. Terwijl ik mijn mobiel ontgrendelde, was het echter niet de watersnoodramp die de voorpagina aanvoerde. Het was een bericht over de azzurri. De Italiaanse kranten berichtten dat het Italiaanse elftal unaniem had besloten dat het gewonnen prijzengeld linea recta aan het Italiaanse volk zou worden geschonken want, zo zeiden ze, “deze titel was van en voor het volk”. Wederom kwamen de Italiaanse journalisten superlatieven tekort, over hoe dit Italiaanse sprookje in deze gekke zomer na dit onwerkelijke jaar nog mooier werd. En once again, the Italians saved the day, dacht ik bij mezelf toen ik met een goed gevoel mijn telefoon weer vergrendelde, achteroverleunde in de autostoel en naar het voorbijrazende Ardennenlandschap keek dat er onder de stralende zon zo ongelofelijk vredig bijlag.