Ciaone. Oftewel; een dikke vette ciao. Tegenwoordig wordt dit steeds meer – door veelal jongeren – gezegd, tot het grote ongenoegen van Italiaanse taalkundigen om deze, in hun ogen, “verloedering” van de taal. Toch maak ook ik me er schuldig aan dit woord af en toe te gebruiken. Omdat het soms precies uitdrukt wat je bedoelt. Een soort van “oké, doeeei” bij iets negatiefs, of juist “hallo zeg!” bij iets positiefs.
Lieve hemel, deze stad is niet gemaakt voor augustus
En nu tijdens deze hoogzomerdagen waarin juli is overgegaan in augustus is dit precies wat ik voel ten aanzien van Rome. Want lieve hemel, deze stad is niet gemaakt voor augustus. Het mag weliswaar een Romeinse overheerser zijn geweest, Augustus, waar de achtste maand van het jaar haar naam aan heeft ontleend, maar de maand augustus en Rome zijn geen match made in heaven.
Als het even kan, ben je niet in de stad, zo lijkt haast de ongeschreven regel
Een gegeven dat de Italianen zelf allang weten. Als het even kan, ben je niet in de stad, zo lijkt haast de ongeschreven regel. Bijna iedereen heeft wel een tweede huis aan zee of op het platteland, dat vaak al generaties in de familie is. In het weekend, wanneer er niet in de ge-airconditioneerde kantoren kan worden verbleven, is men daar, en standaard wordt er elk weekend een bont scala aan mensen – van goede vrienden tot collega’s tot vrienden van vrienden en zelfs vage kennissen – uitgenodigd. Want niemand zou in Rome moeten achterblijven puffen in de hitte, zo wordt er gedacht.
Zelf vertrok ik zaterdagochtend ook in alle vroegte van huis. Mijn bestemming: Sabaudia
Zelf vertrok ik zaterdagochtend ook in alle vroegte van huis. Mijn bestemming: Sabaudia, een plaatsje aan zee tussen Rome en Napels waar buiten het strand ook niet heel veel te beleven is. Ik heb er het hele weekend met een vriendin doorgebracht, die het grandioze idee had om voor de maanden juli en augustus hierheen te verhuizen. Onze enige activiteiten waren dan ook lekker naar het strand gaan, ijsjes eten en tegen zonsondergang proosten met een aperol spritz. Zulke vrienden en vriendinnen zijn voor elke inwoner van de Eeuwige Stad, die zelf niet het geluk heeft een familiehuis aan zee te hebben, onmisbaar.
Het is het gevoel stiekem een beetje een loser te zijn als je wel nog in Rome bent
En ik besef me terdege dat dit ongelofelijk verwend klinkt, als iets dat men zich in Nederland wellicht maar moeilijk kan voorstellen. Het is dan ook niet alleen de hitte op zichzelf, waar ik zelf eigenlijk heel goed tegen kan, dat de stad wat minder aangenaam maakt. Het is het feit dat je favoriete koffiebar en pizzeria drie hele – tergend lange – weken gesloten blijven. Het is de ietwat trieste aanblik van al die dichte rolluiken wanneer je door de buurt loopt. Het is het asfalt dat smelt en plakkerige troep achterlaat op je schoenzolen. Het is het feit dat een simpele lunch organiseren met vrienden bij voorbaat al kansloos is, aangezien je een stortvloed aan appjes kan terugverwachten in de trant “Scusa, io non ci sono” – “ik ben er niet”. Het zijn de kakkerlakken die letterlijk uit het niets door je huis lopen en je een rolberoerte bezorgen als je er met je blote voeten bijna op gaat staan. Het is het feit dat mijn supermarkt ook maar even heeft besloten de hele maand dicht te gaan voor een verbouwing aangezien er nu het minste omzet wordt misgelopen. Het is het gevoel stiekem een beetje een loser te zijn als je wel nog in Rome bent. Het is het feit hoe niemand ook maar ergens anders over lijkt te kunnen praten – je zou denken dat de Italianen het inmiddels wel gewend zijn, maar dat is één van de grootste misvattingen die buitenlanders hebben – en elk gesprek begint met “Madonna, fa caldo”, “Mijn god, wat is het heet”. Het is hoe simpele dingen als koken en je haar föhnen opeens activiteiten zijn geworden waarvoor je jezelf eerst een peptalk moet geven. Het is hoe die penetrante geur van het vuilnis je neusgaten binnendringt elke keer dat je de afvalcontainers passeert. En het is zelfs het feit hoe je ’s avonds na een lange en drukke dag gedwongen wordt je verlangen naar een kop kamillethee en een filmpje onder een deken te onderdrukken en je je in plaats daarvan noodgedwongen voor de ventilator installeert.
Stiekem ben ik van mening dat dat voor iedereen heel goed zou zijn om zo halverwege het jaar gedwongen een paar versnellingen terug te schakelen. Om je met een zonnehoed op je hoofd even volledig door het lome hoogzomergevoel te laten meevoeren
Het was absoluut niet de bedoeling om deze blog een klaagzang te laten zijn, integendeel zelfs. De hitte in Rome is dan ook zeker net zoveel een zegen als een vloek. Het dwingt de mensen namelijk letterlijk op de knieën, om af te remmen en de boel gewoon even de boel te laten. Stiekem ben ik van mening dat dat voor iedereen heel goed zou zijn om zo halverwege het jaar gedwongen een paar versnellingen terug te schakelen. Om je met een zonnehoed op je hoofd even volledig door het lome hoogzomergevoel te laten meevoeren, terugblikkend op het eerste half jaar en al dromend over nieuwe plannen voor het tweede.
In augustus lijkt het gewoon net een tikkeltje moeilijker te zijn van Rome te houden
En dat is dan ook precies wat ik afgelopen weekend heb gedaan. Dat was zo heerlijk dat ik me meteen heb voorgenomen de hele maand in ieder geval elk weekend de stad uit te gaan. Want, zo bedacht ik me onder die gekleurde parasol in Sabaudia, in augustus lijkt het gewoon net een tikkeltje moeilijker te zijn van Rome te houden. Maar ook dat geeft helemaal niets, want voor we het weten is het alweer september. Ciaone Roma, mooiste stad ter wereld, als je me nu even laat gaan, ben ik de rest van het jaar weer helemaal de jouwe.