Weekblog #134: Dolce far niente, maar hoe doe je dat?

Dolce far niente. Ik geloof niet dat deze blog ergens anders over kan gaan. Ik schrijf dit stukje nu vanuit het prachtige Frascati, een klein stadje in de glooiende heuvels op nog geen vijfentwintig kilometer van Rome. Ik ben hier samen met mijn ouders, die naar Italië afgereisd zijn voor een welverdiende vakantie. Na vier drukke en met vlagen heel hectische dagen in Rome waar de hoge temperatuur – ongebruikelijk hoog voor mei – de stad al deed zuchten, zijn een paar dagen buiten de Italiaanse hoofdstad precies wat we nodig hebben. Het is hier nog steeds gezellig druk, met vele Romeinen die vanuit de stad naar Frascati komen. Maar waar komen ze nu eigenlijk voor? 

Keer op keer blijkt maar weer dat ik daar zelf helemaal niet zo goed in ben

Welnu, ze komen voor niente, zoals ze zelf zeggen. Voor helemaal niets. Ze komen hier naartoe om zich even te kunnen laven in dolce far niente, de Italiaanse levenskunst van het nietsdoen. Keer op keer blijkt maar weer dat ik daar zelf helemaal niet zo goed in ben. Want zoals ik in mijn vorige blog al schreef, ben ik het liefst elke dag op pad, om nieuwe mensen te leren kennen en weer nieuwe ontdekkingen te doen, groot en klein. Zo ook deze week waarin ik mijn ouders op bezoek heb.

Het was pas op dat moment dat ik besefte dat ook ik wel toe was aan een wat langzamer tempo

In Rome bezochten we idyllische plekken als het Pantheon en de sinaasappeltuin, en aten we een ijsje op Piazza Navona. We bezochten het Vaticaan en de Nederlandse (Friese) kerk, terwijl we die avond in een gezellige bar met locals zagen hoe AS Rome, het voetbalteam, na twaalf jaar weer een grote prijs wonnen. De stad ontplofte! We bezochten één van de belangrijkste paardenwedstrijden ter wereld, crosten er op een fiets door het park en gingen naar de rozentuin. Op vrijdagavond, hun laatste avond in Rome, nam ik ze mee naar het restaurant Cambio waar de Spaanse klanken van een live-bandje ons al gauw deed meeklappen op de zinderende muziek. Hoewel ik eigenlijk ook nog in gedachten had om een dag naar Napels te gaan, waren het mijn ouders die zeiden dat we wel een dagje rust konden gebruiken. En het was pas op dat moment dat ik besefte dat ook ik wel toe was aan een wat langzamer tempo. 

We nipten aan wijn, genoten van wat kaasjes en vleeswaren en keken naar een prachtige zonsondergang

En dat is precies wat Frascati en haar glooiende heuvels vol olijfbomen en wijngaarden ons nu biedt. Gisteren werden we door een kennis meegenomen naar een adembenemende plek (zie foto hierboven) voor een aperitivo. We nipten aan wijn, genoten van wat kaasjes en vleeswaren en keken naar een prachtige zonsondergang. We kletsten wat, maar deden verder eigenlijk helemaal niets. Precies zoals een Italiaanse zondag hoort te zijn. En ik realiseerde me even dat ondanks het feit dat ik mijn ouders in deze dagen eigenlijk alles over de Italiaanse cultuur probeer bij te brengen, het eigenlijk mijn ouders zijn die mij die Italiaanse kunst van het nietsdoen moeten bijbrengen.