Het is 1 augustus, ik ben inmiddels al bijna een maand niet meer in Italië geweest, én de zomervakantie staat nu echt voor de deur voor de meeste Italianen. Over twee weken, op vijftien augustus, is het namelijk Ferragosto en ik hoef niet in Rome te zijn om te weten dat er nu al overal briefjes op de winkelpuien hangen die de naderende zomersluiting aankondigen. Het is één van de belangrijkste redenen geweest voor mij om dit jaar niet in Rome te blijven gedurende die toch ietwat verstikkende zomermaanden in de stad. Tegelijkertijd is mijn zomer al sinds jaren niet compleet zonder Italië. En dus zal de maandagblog van volgende week weer vanuit Italië verschijnen. Vanuit een plek die ik al héél lang wil bezoeken…
De vele Italië-kenners die deze blog lezen weten heel goed dat Matera niet in Puglia ligt
Namelijk Puglia én Matera. Die laatste noem ik bewust apart, omdat de vele Italië-kenners die deze blog lezen heel goed weten dat Matera niet in Puglia ligt. Het is immers de hoofdstad van de regio Basilicata. Maar door haar ligging aan het begin van de hak van de laars – zoals de regio Puglia bekend staat – combineren veel mensen het op één reis. Het is dan ook een unieke stad. Ze is gebouwd tegen een helling boven een diepe kloof, en veel woningen zijn in de rotsen uitgehouwen als grotwoningen. Dat levert het mystieke, kenmerkende uiterlijk op van een stad waar de tijd letterlijk heeft stilgestaan. Regelmatig heeft ze dan ook geschitterd als het decor van grote films, zoals “The Passion of the Christ” en de allerlaatste James Bond film “No Time To Die”.
Ondertussen lijkt het geen toeval meer te zijn: de Italianen waarmee ik het beste klik, komen standaard uit de meest zuidelijke contreien van het land
Maar ondanks dat Matera al jaren op mijn lijstje staat vanwege haar unieke schoonheid en historie, ga ik er nu eigenlijk om een hele andere reden naartoe: een kleine Eurovisie Songfestival reünie! Wie mijn blogs over het songfestival heeft gelezen afgelopen mei, kan zich wellicht nog herinneren wat een leuke collega’s ik er leerde kennen. En ondertussen lijkt het geen toeval meer te zijn: de Italianen waarmee ik het beste klik, komen standaard uit de meest zuidelijke contreien van het land. Zo ook nu weer. Onmiddellijk riepen we dat het wel heel leuk zou zijn om elkaar weer te zien in de zomer. Niet in Turijn deze keer, maar zo’n duizend kilometer zuidelijker. En dat lijkt nu dan ook echt, tegen verwachting, te gaan lukken!
Natúúrlijk hebben ze volgende week nog tijd. En dan niet even een uurtje, maar hele dagen. Het is immers augustus
Want zoals altijd, is ook dit weer heel spontaan ontstaan. Ik boekte mijn vlucht pas afgelopen vrijdag. Het begon allemaal met mijn beste vriend Lucas – tevens mijn vaste reismaatje waarmee ik al jaren heel Italië en bestemmingen (ver) daarbuiten doorkruis – die mijn idee om te zomeren in Salerno, vlakbij Napels en de Amalfi kust, afkeurde. Daar waren we immers al twee keer geweest. “Puglia dan?”, opperde ik, en dat was meteen een hit. Ook hier zijn we allebei al eens geweest, maar nog nooit samen en tevens op verschillende plekken. En toen hoefde ik me niet lang te bedenken. Want als ik naar Puglia zou gaan, zou ik natuurlijk ook mijn lieve Eurovisie-collega’s uit Matera en Taranto bezoeken. Ik appte ze gelijk. En dan komt die heerlijke, ongedwongen en spontane volksaard van de Italianen bovendrijven. Want natúúrlijk hebben ze volgende week nog tijd. En dan niet even een uurtje, maar hele dagen. Het is immers augustus. En augustus in Italië betekent: out of office. Vakantie. Geen planning. Il dolce far niente. En weet je wat ik hier het mooiste aan vind? Ondertussen geeft het je de tijd om juist álles te doen wat je maar wilt, en ik kon een glimlach dan ook niet onderdrukken toen ik de enthousiaste stem van mijn vriendin hoorde aan de telefoon die maar doorratelde over de plekken die we kunnen bezoeken en waar we allemaal kunnen gaan eten. Ah, augustus in Italië, de definitie van een eindeloze, lome zomer.