Aankomende zondag zijn er weer verkiezingen in Italië. Nu is dat feit op zich niet zo heel bijzonder, want de ervaring leert dat de premiers van Italië doorgaans net zo lang in functie blijven als voetbaltrainers in het land. Eén kleine crisis is genoeg om het ontslag vrijwel meteen af te dwingen, al is de officiële lezing dat de meesten natuurlijk ‘vrijwillig’ opstappen. Nu wil ik het eigenlijk helemaal niet over politiek gaan hebben in deze blog. Net zoals op het Eurovisie Songfestival, waar de ongeschreven regel geldt dat politieke kwesties niet worden besproken (of in dit geval: bezongen), doe ik dit op mijn blog in principe ook niet. In deze blog daarom geen aandacht voor de verschillende kandidaten in de strijd voor het premierschap, of het feit dat extreemrechts behoorlijk op kop gaat in de peilingen…
Het is een bont gezelschap, die familie van mij, met de meest uiteenlopende types
In plaats daarvan wil ik het hebben over familie, een thema dat een grote rol speelt in de huidige verkiezingscampagnes van de extreemrechtse partijen. “La famiglia tradizionale” althans: een man en vrouw – getrouwd natuurlijk – en hun kinderen. “Sì alla famiglia tradizionale!”, vertaald: “Ja voor de traditionele familie”, hoor ik deze dagen haast in elk Italiaans acht-uur-journaal voorbijkomen. Ik denk dan even aan mijn eigen familie, die redelijk omvangrijk is: mijn vader heeft maar liefst acht broers en zussen. De meeste van hen hebben een partner, velen hebben kinderen, en die hebben op hun beurt ook weer kinderen. Afgelopen weekend kwamen we bij elkaar voor onze jaarlijkse familiedag, een traditie op de derde zaterdag van september. En zoals altijd, was het één en al gezelligheid. Het is een bont gezelschap, die familie van mij, met de meest uiteenlopende types. Ieder met een eigen verhaal. Eigen levenskeuzes, die lang niet allemaal binnen die door de extreemrechtse partijen gehanteerde definitie van “la famiglia tradizionale” vallen. Eén keer per jaar komt het allemaal samen. Dan vormen we teams waarin de oudste bijna zeventig is en de jongste drie, en wordt er fanatiek tegen elkaar gestreden. ’s Avonds tijdens de barbecue waren we het er roerend over eens: hoe druk de agenda ook is, je bent er deze dag gewoon bij. Meermaals vloog ik er dan ook al voor terug uit Italië. Als de dag dan ten einde loopt, wordt er al volop gespeculeerd over de volgende editie en kunnen de ideeën niet gek genoeg.
Ik denk dat het me daarom nu extra raakt hoe iets dat zo alomvattend is als familie nu opeens politiek gemaakt wordt
Elk jaar besef ik weer hoe ongelofelijk dierbaar en belangrijk familie is. Daar zijn de Italianen – familiemensen pur sang – het doorgaans roerend mee eens. Ik denk dat het me daarom extra raakt nu dat iets dat zo alomvattend is als familie opeens politiek gemaakt wordt. Hoe de, als de voorspellingen kloppen, toekomstige Italiaanse regering zo’n uitgesproken mening heeft over hoe mensen hun privéleven moeten inrichten. Hoe zoiets kwetsbaars als iemands persoonlijke – en heel vaak dappere – keuzes worden veroordeeld. Keuzes gemaakt uit liefde, voor elkaar en voor jezelf.
Zullen we dáár alsjeblieft een traditie van maken? La famiglia tradizionale als een veilige thuishaven waarin je altijd jezelf kunt zijn, van wie je ook houdt en wie je ook kiest te zijn. Hoe die familie er dan ook uit mag zien
Want heel Italië kent Luca, alleenstaande vader en homoseksueel, die beroemd is geworden nadat hij Alba, een meisje met het syndroom van Down dat al door twintig (!) stellen was afgewezen, adopteerde. Met z’n tweetjes vormen ze een uiterst gelukkig maar ontraditioneel gezin, wiens avonturen door bijna een half miljoen mensen worden gevolgd op sociale media. Heel Italië kent ook de schokkende cijfers die ieder jaar op 8 maart – internationale vrouwendag – worden gepresenteerd: in Italië wordt gemiddeld elke drie dagen een vrouw gedood door een man, in de meeste gevallen háár man. Luca en Alba zijn het levende bewijs dat er weinig dingen in het leven belangrijker zijn dan familie. De bizarre cijfers zijn het bewijs dat er feitelijk niets belangrijker is dan een veilige omgeving met oneindig veel liefde en respect. Zullen we dáár alsjeblieft een traditie van maken? La famiglia tradizionale als een veilige thuishaven waarin je altijd jezelf kunt zijn, van wie je ook houdt en wie je ook kiest te zijn. Hoe die familie er dan ook uit mag zien. Dát zou er bovenaan op de politieke agenda moeten staan.
Volledig mee eens, Anne.
Sjoon verwäörd Anne 🙂