Toen ik mezelf alweer bijna drie jaar geleden de uitdaging stelde om elke maandag een blog te publiceren, hield ik er rekening mee dat dat soms best uitdagend kon zijn. Zou ik élke week weer inspiratie vinden om een stukje te schrijven? Na honderdvijftig blogs kan ik zeggen dat één van mijn grootste lessen is geweest dat inspiratie overal gevonden kan worden. Meestal zijn mijn eigen avonturen die ik gedurende de week meemaak al genoeg. Vaak mix ik het met mijn persoonlijke tips voor Italië, een inkijk in het dagelijks leven – en dus de cultuur – van de Italianen en het laatste nieuws. Altijd rolt er een stukje uit dat ik maandagavond tevreden online zet.
700 dansers, 200 muzikanten, 100 koorleden en 952 modellen. In één woord spectaculair
Het is dan ook niet bepaald zo dat ik nu, op deze vierde maandag van september, niks kan bedenken om over te schrijven. Integendeel. Italië domineerde de internationale krantenkoppen meer dan eens afgelopen week. Natuurlijk denk je nu waarschijnlijk meteen aan de verkiezingen van afgelopen zondag, die gewonnen zijn door extreemrechts en waar voorafgaand al volop over werd gespeculeerd. Want wat zou dit betekenen voor de toekomst van Italië en Europa? Maar ook de hele internationale modewereld keek afgelopen week naar Italië. Naar Milaan om precies te zijn, waar de Fashion Week plaatsvond. Net zoals pre-covid waren er weer talloze shows, waar iedereen die wat voorstelt in de Italiaanse en internationale modewereld weer hutjemutje front-row zat. Prachtige creaties werden aan de wereld getoond, waar ik altijd erg van kan genieten. De modeweek werd spectaculairder afgesloten dan ooit: op het plein voor de gigantische Duomo in Milaan voerde Moncler een show op ter gelegenheid van het 70-jarig bestaan van het merk. Een cast van 1952 mensen, een referentie naar het jaar van oprichting, voerde een dans op voor achttienduizend toeschouwers. 700 dansers, 200 muzikanten, 100 koorleden en 952 modellen. In één woord spectaculair.
Het zijn die nieuwsberichten die je eigenlijk helemaal niet wilt lezen
Het contrast kon dan ook niet groter zijn met de schokkende nieuwsberichten uit de Italiaanse regio Le Marche, een paar honderd kilometer zuidelijker. Door de extreme regenval met grote overstromingen en modderstromen tot gevolg, waren er al dodelijke slachtoffers gevallen in de week ervoor. Afgelopen week kwamen daar de uiterst verdrietige berichten bovenop dat ook een aantal nog vermisten personen nu dood waren teruggevonden, waaronder Mattia, een jongetje van acht dat door het kolkende water uit zijn moeders armen werd gerukt. Het zijn die nieuwsberichten die je eigenlijk helemaal niet wilt lezen. Nog iets zuidelijker, in Napels, zijn mensen massaal samengekomen voor het stadhuis waar collectief de energierekeningen worden verbrand. Vooral uit protest tegen de absurd hoge prijzen, maar ook omdat men het met de beste wil van de wereld niet eens kán betalen. Ook de Napolitanen haalden de internationale krantenkoppen.
Ik bedenk me hoe veel er eigenlijk kan gebeuren in een week. Hoe levens compleet veranderd kunnen zijn in slechts een week tijd
Dus nu ik op deze maandag een onderwerp probeer te kiezen voor deze blog, merk ik dat ik er niet echt uitkom. Net zoals ik vorige week al zei, is de politiek een beetje een no-go onderwerp, en ik heb dan ook helemaal geen zin het over de verkiezingsuitslag te hebben. Over de Milaan Fashion Week dan? Ook dat voelt niet helemaal goed, met al het verdriet door het natuurgeweld waar Italië onder gebukt is gegaan, en de vele Italiaanse gezinnen die nog verder richting de financiële afgrond worden geduwd. Ik bedenk me hoe veel er eigenlijk kan gebeuren in een week. Hoe levens compleet veranderd kunnen zijn in slechts een week tijd. Maar wat niet veranderd is, is de boodschap waarmee ik de vorige blog afsloot: er is weinig (of eigenlijk niks) belangrijker in het leven dan liefde. Vandaag geldt dat misschien nog wel meer dan ooit.