Een aantal weken geleden had ik Antonio, een goede vriend, aan de telefoon. We leerden elkaar kennen in de allereerste week nadat ik naar Rome was verhuisd en sindsdien is hij behalve een vriend ook een soort van mentor voor me. Als ik ergens advies over wil – niet onregelmatig over de “grotere dingen” in het leven – bel ik hem dan ook vaak even op. Deze keer spraken we over passies, en het volgen van je hart. Hij herinnerde mij eraan dat ik een paar maanden eerder al eens had geroepen hoe leuk het me leek om presentaties te geven, en voor groepen mensen te staan. Ik weet dat dit lang niet aan iedereen besteed is, maar ik hou er oprecht van om mensen aandachtig naar me te zien kijken omdat ik ze weet te boeien met wat ik vertel. Om me op deze manier verbonden te voelen met mensen die opeens geen vreemden meer lijken. Ik antwoordde hem dan ook dat dat me nog steeds leuk leek, maar dat ik geen idee had hoe ik dat moest aanpakken. Antonio – die toen hij jonger was ook heel veel public speaking heeft gedaan – suggereerde dat ik misschien op scholen en universiteiten moest beginnen. “Maar waar moet ik het dan in godsnaam over hebben?”, sputterde ik nog even tegen, maar hij antwoordde gevat dat “het hem onmogelijk leek dat ik niks te vertellen zou hebben”.
Zo gezegd, zo gedaan, en drie weken later beklom ik – op mijn nieuwe Italiaanse vintage pumps – het podium van de grote Aula Magna op de universiteit
Dat was eigenlijk wel zo, bedacht ik me terwijl ik de telefoon ophing. Ik liet het idee even bezinken en dook de keuken in voor het bereiden van een pasta. Na het eten klapte ik mijn laptop open en besloot ik nog even op Facebook te kijken. Onmiddellijk verscheen er een berichtje bovenaan mijn tijdlijn. Een meisje van de UNINT Università in Rome deed een oproep in een Facebookgroep voor expats: ze was op zoek naar mensen die een speech in de vorm van een Tedtalk wilden komen geven op een conferentie die ze organiseerde. Zolang het over het onderwerp ‘inclusiviteit’ zou gaan, was alles goed. Nu waren er twee dingen die ik mij onmiddellijk realiseerden. Eén: dit was absoluut geen toeval, want inmiddels weet ik dat het leven je vaak precies geeft wat je zoekt. Twee: als ik hier niet op zou reageren, zou ik nooit meer van mezelf mogen zeggen een passie voor public speaking te hebben. Zo gezegd, zo gedaan, en drie weken later beklom ik – op mijn nieuwe Italiaanse vintage pumps – het podium van de grote Aula Magna op de universiteit.
Onmiddellijk na het lezen van de oproep, kreeg ik een vleug van inspiratie en de ruwe versie had ik dan ook zó op papier
Althans, zo gezegd, zo gedaan, is wel een beetje kort door de bocht geformuleerd. Ik moest natuurlijk wel een speech schrijven van vijftien minuten, deze uit mijn hoofd leren, en het verhaal – zoals het een goede Tedtalk-spreker betaamt – bevlogen presenteren. Even een pauze laten vallen op het juiste moment, op bepaalde zaken meer nadruk leggen en vooral: niet te snel spreken. Onmiddellijk na het lezen van de oproep, kreeg ik een vleug van inspiratie en de ruwe versie had ik dan ook zó op papier: ik zou gaan spreken over de inclusiviteit van vrouwen in het bedrijfsleven, en over het feit dat ik vind dat vrouwen juist anders behandeld moeten worden om een echte inclusieve samenleving te garanderen. Ik begon en eindigde mijn verhaal met hele persoonlijke voorbeelden, en ik was tevreden met de strekking. Dit ging helemaal goedkomen.
Ik kromp ineen, bereidde me voor op forse kritiek en de drama queen in mij nam het gelijk over
Maar toen ik een paar dagen voor de conferentie de speech in exact de juiste bewoordingen probeerde uit te schrijven, sloeg de twijfel toe. Was dit echt wel een goed verhaal? Wat als men dit helemaal niks zou vinden? En deed ik niet hele gevoelige uitspraken? Ik belde Antonio weer, en vertelde hem hoe ik dacht dat dit een belachelijk idee was. Hij moest hier heel hard om lachen, maar maande me de speech naar hem te sturen zodat hij ‘m kon nakijken. “Ik heb ‘m twee keer gelezen en heb eigenlijk wel een opmerking”, zei hij de volgende dag. Ik kromp ineen, bereidde me voor op forse kritiek en de drama queen in mij nam het gelijk over. In mijn hoofd was ik al smoezen aan het bedenken om de conferentie af te zeggen. Wellicht kon ik een Covid-besmetting faken. Maar tot mijn verbazing hoorde ik vervolgens door de telefoon: “Gefeliciteerd met deze eerste speech. Je hebt precies de goede snaar geraakt”.
Met elk woord dat ik zei en elk paar ogen dat geboeid op me gericht was, besefte ik dat mijn voorgevoel klopte. Dit maakt me blij
Dat was alles dat ik moest horen om die avond rustig te gaan slapen en de volgende dag vol vertrouwen op het podium te gaan staan. Terwijl ik de eerste zinnen uitsprak – die ik inmiddels kon dromen – gleed het laatste restje zenuwen van me af. Met elk woord dat ik zei en elk paar ogen dat geboeid op me gericht was, besefte ik dat mijn voorgevoel klopte. Dit maakt me blij. Hier krijg ik energie van. Had ik dan echt een nieuwe passie gevonden? Na de speech kreeg ik ontzettend veel lieve opmerkingen van mensen die mijn verhaal goed vonden, en veel meiden hadden zich erin herkend. En wat me nog wel het meest verbaasde was hoe sommigen een hele tijd later tijdens de lunch – een overheerlijk Italiaans buffet, alleen al dáárvoor zou je het doen – naar me toe kwamen en refereerde aan hele specifieke dingen die ik gezegd had. Ik weet nog dat ik dacht: maar deze mensen hebben gewoon ècht geluisterd naar wat ik verteld heb. Dat was een ongelofelijk gevoel.
Dat enkele berichtje was me onmiddellijk dierbaarder dan al die andere complimenten over de speech zelf
Die middag kreeg ik een berichtje op Instagram van iemand die ik niet kende. Het bleek het meisje te zijn dat tijdens mijn speech naast me op het podium zat en de vertaling deed naar het Italiaans. In haar berichtje bedankte ze me, niet persee voor de speech, maar meer voor het delen van mijn persoonlijke verhaal. Ik was mijn toespraak namelijk begonnen met hoe ik twee jaar geleden in Italië terecht was gekomen. Hoe ik had besloten om dat kleine vuurtje dat al langer in mij brandde te volgen, ook al wist ik nog helemaal niet precies wat ik wilde gaan doen. Daar zou ik vanzelf wel achter komen. Ze zei dat mijn verhaal een inspiratie en herinnering voor haar waren geweest, en dat enkele berichtje was me onmiddellijk dierbaarder dan al die andere complimenten over de speech zelf.
Mocht je zelf ook zo’n sprong in het diepe gaan wagen, vind jezelf dan ook een Antonio
En oh, nog een laatste tip: mocht je zelf ook zo’n sprong in het diepe gaan wagen, vind jezelf dan ook een Antonio. Want het zijn de mensen om je heen die zo sterk in je geloven dat je simpelweg niet anders kan dan het zelf ook in te zien. Ik kan niet eens beginnen uit te drukken hoe ongelofelijk waardevol dat is.
Mooi Anne. Nieuwe uitdaging?