#13 Ma che bella questa casa mia (Nederlands)

Ruim een week geleden – op zaterdagochtend – sloeg de schrik me om het hart. Ik werd wakker, ging op mijn gemak een ontbijtje maken en begroette Alessandro, mijn huisgenoot, met een enthousiast Buongiorno! We kletsten wat en hij vroeg hoe het ging met mijn huizenjacht. Eh? Natuurlijk wist ik allang dat ik rond 1 maart dit huis moest verlaten maar in mijn hoofd was dat nog heel ver weg. Vijf weken om precies te zijn, realiseerde ik me toen ik haastig de kalenderapp op mijn telefoon opende. En om dan nog helemaal geen actie te hebben ondernomen… De Koningin van Last-Minute was weer op stoom. 

Bovendien sip ik tegenwoordig heel verfijnd mijn wit wijntje uit een grote, klassieke kelk – na natuurlijk eerst heel wijs geroken te hebben – om vervolgens na een eerste slok een opmerking te maken over de ‘fruitige doch droge afdronk met een vleugje amandelbloesem’. Una prima donna, zeg je? 

Er was even drama (welcome to my life), want dit was gewoon mijn huisje en ik wilde hier helemaal niet weg. Mijn eigen fijne plek waar ik weer was thuisgekomen in Italië, en waar mijn hernieuwde Romeinse leventje zich langzaam maar zeker had ontvouwen. In Monteverde Vecchio, Zuidwest gelegen van het centrum. Een buurt die haast niet verder van de buurt had kunnen liggen waar ik vier jaar geleden woonde: Trieste, aan de Noordoost kant van het centrum. Stiekem vond ik dat juist fijn, want ik wilde mijn tweede Romeinse avontuur absoluut geen kopie laten worden van het eerste. Destijds studeerde ik aan de Universiteit en werd mijn leven compleet voor me ingevuld met colleges, door de studentenvereniging georganiseerde tripjes naar onder andere Napels, Toscane en Venetië, tentamenweken, heel veel feestjes (waarbij we van tevoren verzamelden op Piazza Bologna met een fles witte wijn per persoon die we met een rietje rechtstreeks uit de fles dronken. Tot zover het verfijnde Italiaanse genieten), en urenlang koffiedrinken in de zon op het terras van het universiteitscafé. Nu ben ik onafhankelijk en vul ik mijn eigen dagen in, zijn het aantal keren dat ik op stap ben geweest op één hand te tellen (en dat vind ik helemáál niet erg) maar word ik godzijdank niet meer geplaagd door tentamenstress. Bovendien nip ik tegenwoordig heel verfijnd mijn wit wijntje uit een grote, klassieke kelk – na natuurlijk eerst heel wijs geroken te hebben – om vervolgens na een eerste slok een opmerking te maken over de ‘fruitige doch droge afdronk met een vleugje amandelbloesem’. Una prima donna, zeg je? 

Vanuit een blinde paniek belde ik een Italiaanse vriend met heel veel connecties “je mòet me helpen, ik ben bijna dakloos!”

Maar ik had dus huizenstress en vanuit een blinde paniek belde ik een Italiaanse vriend met heel veel connecties “je mòet me helpen, ik ben bijna dakloos!”, opende ik Facebook en ging ik als een gek reageren op elk huis dat me enigszins schappelijk leek. Na een half uur besefte ik dat dit compleet de verkeerde aanpak was. Ik had al enigszins opgezien tegen de zoektocht en het daarom ook voor me uitgeschoven. Nu had ik het gevoel er niet meer onderuit te komen en vanuit de gedachte ‘ik MOET iets vinden’ was ik als een kip zonder kop begonnen. Als ik iets geleerd heb in het leven, is dat dit je nooit gaat brengen wat je wilt. Dus toen besloot ik het over een hele andere boeg te gooien. Ik maakte een nieuwe notitie aan op mijn telefoon dat ik de titel gaf: PROJECT Ma Che Bella Questa Casa Mia! (oftewel Project ‘Maar hoe mooi dit huis van me’) en besloot er juist één groot avontuur van te maken.

Ik kan alvast verklappen, op huizenjacht gaan in Rome kan je véél meer opleveren dan enkel een huis

En een avontuur, dat is het geworden! Dankzij mijn huizenjacht ben ik op heel veel verschillende plekken geweest afgelopen week en heb ik op zijn zachts gezegd interessante aanbiedingen gehad. En ik kan alvast verklappen, op huizenjacht gaan in Rome kan je véél meer opleveren dan enkel een huis. We zijn nu ruim een week verder, dus tijd om de balans op te maken.

Een schot in de roos. Toen ik aan kwam lopen, jubelde de dame het uit dat mijn bellezza, oftewel schoonheid, tenminste recht deed aan de studio die ze met zoveel oog voor detail had gedesigned

Op zaterdagochtend zag ik op Facebook een prachtige studio – met zo’n hoog, authentiek plafond, een gloednieuwe marmeren badkamer, veel lichtinval en gestyled alsof het die week nog in een woonmagazine zou verschijnen – en ik reageerde direct. Ik was nummertje 38 die reageerde binnen het eerste uur, maar mijn berichtje trok de aandacht en de dame vroeg me gelijk om langs te komen. In Italië is uiterlijk voorkomen wat betreft het afgeven van een eerste impressie veel belangrijker dan in Nederland – voor een Italiaan zegt het veel over wie of wat je bent – dus ik wist dat ik er goed over na moest denken. Welke indruk wilde ik maken? Natuurlijk heel verzorgd (lees: ik onderhoud het huis ook netjes), chique en classy (lees: geen zorgen over luidruchtige, studentikoze feestjes), en ja – al vind ik het stom om toe te geven – niet armoedig (lees: ik kan mijn huur betalen). Juist, ik moest de prima donna in mij weer even aanspreken. Ik mikte op mijn bruine (nep)leren jas aangezet met (nep)bont aan de hals en mouwen (gescoord voor een tientje in de uitverkoop in Roermond), een klassieke zwarte broek en mijn nieuwe suède enkellaarsjes met hak. Een schot in de roos. Toen ik aan kwam lopen, jubelde de dame het uit dat mijn bellezza, oftewel schoonheid, tenminste recht deed aan de studio die ze met zoveel oog voor detail had gedesigned. En ze kreeg geen ongelijk, in werkelijkheid was het appartementje nog mooier dan op de foto’s. Er was slechts één nadeel: er was geen balkon. En in Rome, waar de zon tien maanden per jaar schijnt, is dat eigenlijk wel één van de weinige wensen op mijn lijstje. We dronken thee en ze raakte maar niet uitgepraat over mijn klassieke uitstraling, en mijn jas, die vond ze prachtig. Die had ik vast in Milaan gekocht, want in zo’n stijl vond je ze niet gauw ergens anders. Bescheiden glimlachend nam ik haar complimenten in ontvangst, ondertussen denkend aan mijn slobbertrui en yogalegging waar ik zo’n beetje elke avond in rondhang. Ze vertelde me fresco’s te restaureren als beroep – die prachtige schilderingen die haast in elk historisch Italiaans gebouw zijn te vinden – en veel met kunst bezig te zijn. Toen ik haar vertelde dat ik me bezighoud met schrijven, zag ik haar ogen oplichten. Ze had een website die erg verouderd was en die ze graag een make-over wilde geven en ze kon wel wat hulp bij de teksten gebruiken. En zo was het snel besproken: ook als ik die prachtige studio niet zou betrekken, zouden we contact houden en wellicht een samenwerking op poten zetten. Niet slecht, toch? 

Ik was nog niet binnen of ik hoorde “Are you Ann, oh my god, you are gorgeous, we’re gonna be a house full of blonds, this is amazing!”

Op dinsdag ging ik naar een borrel voor expats. Met een speciale reden deze keer, want een Amerikaans-Italiaanse – die een kamer in haar huis beschikbaar had – had me via Facebook een super enthousiast berichtje gestuurd dat ik haar ‘perfecte huisgenoot’ zou zijn. Ik was nog niet binnen of ik hoorde “Are you Ann, oh my god, you are gorgeous, we’re gonna be a house full of blonds, this is amazing!”, en nog voor ik opkeek wist ik dat dit de Amerikaanse dame moest zijn. Een heerlijk mens, zo bleek al snel. We hebben de hele avond gekletst en in een deuk gelegen om onze droom (terplekke bedacht) om een taalschool te openen op Sicilië zodat we 365 dagen per jaar de allerbeste cannoli en arancini konden eten. Ik zou de marketing gaan doen en zij de lessen. En om gelijk een prestigieuze reputatie te verwerven zouden we natuurlijk absoluut niet iedereen zomaar toelaten. Oh ja, het huis! Ik ben nog steeds niet naar de kamer gaan kijken maar een nieuwe vriendin heb ik inmiddels wel aan mijn Romeinse vriendenkring kunnen toevoegen.

Van de foto had ik haar niet herkend maar op het moment dat we elkaar buiten troffen, hadden we allebei een gigantisch ahaaa-momentje. “Hè, wij kennen elkaar toch?”

Op woensdag ging mijn zoektocht verder: een kamer in een huis in hetzelfde pand waar ik vier jaar geleden had gewoond. Ik appte even met het meisje dat nu in de kamer woonde en we spraken die avond om zeven uur af. Van de foto had ik haar niet herkend maar op het moment dat we elkaar buiten troffen, hadden we allebei een gigantisch ahaaa-momentje. “Hè, wij kennen elkaar toch?” Juist. Het bleek een vriendin van een vriendin van mij te zijn en afgelopen zomer hadden we elkaar nog gezien op een feestje. Het was weer gezellig bijkletsen. En deze kamer – oh my God– was over de korte lengte één en al ramen die ook nog eens toegang boden tot een groot dakterras. Een grote plus was dat mijn vriendin ook in dit gebouw woont, een grote min is dat dit dus precies aan de andere kant van de stad ligt, ver weg van alle activiteiten die ik nu in mijn leven heb ingebouwd. Want het openbaar vervoer in Rome? Laten we het erop houden dat je héél, héél, héél geduldig moet zijn.

We zouden zo naar elkaar kunnen zwaaien vanuit onze slaapkamers, de Paus en ik

Op donderdag ging ik in een huis kijken geregeld via een vriendin. En, voegde ze er trots aan toe, ze had hem ook al af weten te dingen naar slechts 350 euro per maand. Een grote kamer in een prachtig huis, met privé badkamer en eigen balkon, letterlijk naast de Sint Pieter. We zouden zo naar elkaar kunnen zwaaien vanuit onze slaapkamers, de Paus en ik. Er was wel een klein detail: als tegenprestatie voor dit mega-aantrekkelijke aanbod verwachtte de eigenaresse van het huis, die er woonde met haar 2,5 jaar oude dochtertje, dat ik regelmatig op het kleine meisje zou passen. Of dat ‘m helemaal ging worden betwijfelde ik, maar ik besloot toch te gaan. En maar goed ook, want weer ontmoette ik een superleuke vrouw. Ze bleek plastisch chirurge van beroep en na een uurtje koffiedrinken waren we nog niet uitgekletst. Ik merkte dat zij het wel zag zitten dus vlak voor ik wegging boog ze zich naar me toe en zei ze, “Oh trouwens, over medische zaken, zorgverzekering enzo, hoef je je dus geen zorgen meer te maken. Daar zorg ik voor. Niet dat je ook maar enige plastische chirurgie nodig hebt, maar in het geval dat, en ook alle andere dingen op medisch gebied, ik regel het voor je”. 

En alweer was mijn middag zo goed als voorbij voordat ik thuiskwam

Op vrijdag ging ik weer een huis bezichtigen. Een vriend van dezelfde vriendin die de kamer bij de Sint Pieter voor me had weten af te dingen, had wellicht ook iets interessants in de aanbieding. In dezelfde straat als waar ik nu woon, dus dat was een grote plus! Ook hier was er een prachtig balkon, en ook nog op het zuiden. Maar er kwam al gauw een addertje onder het gras vandaan: ze konden helaas niet aan een contract beginnen. Ondanks dat dit voor mij wel echt een vereiste is, nam ik de uitnodiging aan van de jongen die er nu al woonde – een freelance architect – om koffie te drinken. Ik heb meer dan een uur aan de keukentafel gezeten, wat was het gezellig! Ook hij bleek met zijn baan in loondienst te zijn gestopt om nu zijn eigen droom als freelancer waar te maken dus we hadden genoeg gespreksstof. En alweer was mijn middag zo goed als voorbij voordat ik thuiskwam.

Terwijl ik zondagavond deze eindstand op aan het maken was, kreeg ik een appje van de jongen van het laatste huis. Hij had het wel heel gezellig gevonden

Na deze enerverende week heb ik afgelopen weekend de voorlopige tussenstand opgemaakt. Er is de studio die ik godzijdank evenaar wat betreft mijn bellezza, maar een door mij zo geliefd balkon mist. Het huis met mijn nieuwe Amerikaans-Italiaanse vriendin dat ik eigenlijk nog moet gaan bezichigen maar nu al supergezellig klinkt. De kamer met mega-dakterras en een goede vriendin in hetzelfde gebouw maar die me waarschijnlijk heel wat grijze haren van het Romeins openbaar vervoer gaat bezorgen. En dan de kamer naast de paus met de puberende peuter, maar wel inclusief gratis botox en fillers. Terwijl ik zondagavond deze eindstand op aan het maken was, kreeg ik een appje van de jongen van het laatste huis. Hij had het wel heel gezellig gevonden, en ongeacht of ik wel of niet voor deze kamer zou kiezen, vroeg hij of ik misschien zin had binnenkort een keer met hem pizza te gaan eten. Hoewel ik niet op een speciale manier in hem geïnteresseerd was, kan een pizza wellicht nooit kwaad. En terwijl ik de aantekeningen in mijn notitie PROJECT Ma Che Bella Questa Casa Mia! op mijn telefoon bijwerkte, noteerde ik bij het laatste huis: NIET: contract, WEL: pizza-date. Voorlopig heb ik nog geen keuze gemaakt, dus volgens mij is er dan ook geen gepastere manier om deze blog af te sluiten dan met de woorden: wordt vervolgd…