#76 Op weg naar de zomer (Nederlands)

Op deze zondagmiddag in april trek ik mijn dikke vest nog wat strakker om me heen terwijl ik aan mijn Romeins bureautje zit. Het onweert buiten en felle lichtflitsen worden opgevolgd door harde donderslagen. De regen valt met bakken uit de lucht. Hoe erg de zon de afgelopen dagen ook haar best heeft gedaan, het is nog geen overtuigend lente-optreden zoals je (of in ieder geval ik) zou mogen verwachten in Zuid-Europa. Hoewel april natuurlijk dé maand is waarin we zomaar vier seizoenen op een dag kunnen beleven – dat geldt ook hier in Rome – ligt het wel in de lijn der verwachtingen dat het heel snel een stuk zonniger en vooral warmer wordt.

Manden worden volgestopt met lekker eten en meegesjouwd naar zee, waar voor de eerste keer in het jaar wordt genoten van een panino die lekker knarst tussen je tanden van alle zandkorrels, heerlijk! 

Aankomende zondag is het namelijk 25 april, la Festa della Liberazione, oftewel de Italiaanse nationale dag van de vrijheid. Traditiegetrouw is het voor veel Italianen de dag waarop het strandseizoen wordt geopend. Manden worden volgestopt met lekker eten en meegesjouwd naar zee, waar voor de eerste keer in het jaar wordt genoten van een panino die lekker knarst tussen je tanden van alle zandkorrels, heerlijk! 

Ik hoef mijn ogen maar te sluiten en in gedachten zit ik al op het strand. Maar een Italiaanse zomer is nog zo veel meer

“Manca poco!”, oftewel; “Heel binnenkort!”, is wat ik van iedere Italiaan te horen krijg wanneer ik uitroep niet te kunnen wachten tot we weer naar het strand kunnen. Eindeloze dagen aan zee, daar lééf ik voor. Het geluid van de aanspoelende golven, de geur van de vette zonnebrandcrème vermengd met het zout van de zee en het tintelende gevoel van de warme zon op je huid. Ik hoef mijn ogen maar te sluiten en in gedachten zit ik al op het strand. Maar een Italiaanse zomer is nog zo veel meer. Het betekent ook hele ochtenden rondslenteren in smalle straatjes tot de “geopend”-bordjes op de winkeldeuren weer worden omgedraaid en het tijd is om een terras op te zoeken voor een heerlijke lunch. Niemand die je gek aankijkt als je na een geurend bord pasta even een minuutje je ogen sluit terwijl je iets verder onderuit zakt in je stoel en de kakofonie van Italiaanse stemmen naar de achtergrond verdwijnt. Waarschijnlijk heb je, net als de Italianen, toch een grote zonnebril op. En is het daarna weer tijd om verder te wandelen, helpt een snelle espresso in een klein barretje je zo weer op gang. 

Waar de niet-Italiaanse lezers van mijn blog zich massaal afvragen of ze deze zomer naar Italië kunnen afreizen, spreken mijn Romeinse vrienden de hoop uit dat het huidige reisverbod tussen de Italiaanse regio’s snel wordt opgeheven

Je ziet jezelf al helemaal zitten, toch? Dat geldt zeker ook voor mij. En nu de zomer daadwerkelijk met rasse schreden dichterbij komt, wordt ook het geroezemoes steeds luider: want hoe gaat de zomer zijn? Mogen we op vakantie? En uiteten? Met z’n allen op het strand bivakkeren onder een gekleurde parasol? Waar de niet-Italiaanse lezers van mijn blog zich massaal afvragen of ze deze zomer naar Italië kunnen afreizen, spreken mijn Romeinse vrienden de hoop uit dat het huidige reisverbod tussen de Italiaanse regio’s snel wordt opgeheven zodat hun plannen om de zomer in Calabria, Puglia, Sicilië en Sardinië te spenderen niet worden gedwarsboomd.

Want waar Nederland afgelopen week een routekaart presenteerde waarin men in zes stappen het land naar een vrije zomer wil leiden, kwam ook in Italië afgelopen vrijdag een verlossend bericht

En het lijkt erop dat het de goede kant op gaat. Want waar Nederland afgelopen week een routekaart presenteerde waarin men in zes stappen het land naar een vrije zomer wil leiden, kwam ook in Italië afgelopen vrijdag een verlossend bericht: vanaf volgende week maandag gaan bars en restaurants weer open. De terrassen welteverstaan. Maar nu mogen ze ook na zessen open zijn, wat betekent dat er na een half jaar – dat soms eindeloos leek te duren – ook weer ’s avonds uitgegeten kan worden. Een eerste, maar hele grote stap vooruit nadat het maandenlang alleen maar strenger werd.

Echter, nu ik zo naar buiten kijk op deze donkergrijze zondagmiddag lijkt er één detail te zijn dat nog niet helemaal volgens plan verloopt. Een kleinigheidje dat de politici over het hoofd hebben gezien

Italië gaat dus versoepelen op 26 april. Een dag na de nationale feestdag. Nederland denkt de eerste stap van hun ‘plan naar de vrijheid’ te zetten op 28 april. Een dag na – juist – Koningsdag, een nationale feestdag. Logisch. Ik vind het allemaal niet erg, zolang het weldoordachte schema om de zomer veilig te stellen maar wordt opgevolgd. Echter, nu ik zo naar buiten kijk op deze donkergrijze zondagmiddag lijkt er één detail te zijn dat nog niet helemaal volgens plan verloopt. Een kleinigheidje dat de politici over het hoofd hebben gezien toen ze besloten dat we weer lekker op terrasjes mogen zitten. Een groepje machthebbers waarmee nog niet stevig genoeg is gelobbyd: de weergoden. Ongetwijfeld hebben die hun winterslaap wat langer doorgetrokken toen ze met een half dichtgeknepen oog even naar beneden gluurden en zagen dat de terrassen nog niet open waren. Maar nu dat heel gauw gaat veranderen, weet ik zeker dat ze daar boven de wolken ook wakker worden. Dat de zon ons weer gaat overladen met warmte en licht en dat ik voor ik het weet mijn tanden weer zet in een panino met zand. Oh, lieve, zoete zomer, ti aspetto con impazienza. Ik sta er letterlijk voor op de uitkijk.