#71 Zona Rossa (Nederlands)

Het is maandag vijftien maart, en we zijn hier vanochtend in Rome wakker geworden in zona rossa. Italië is voor een heel groot gedeelte – dat wil zeggen: de meerderheid van alle twintig regio’s – terug in een totale lockdown. De synchroniciteit van deze gebeurtenis is niemand ontgaan: het is namelijk exact een jaar geleden dat de Italianen veroordeeld werden binnen te blijven en er om stipt zes uur op de balkons gezongen werd om de bizarre werkelijkheid, waarin men zich van het één op andere moment bevond, te verlichten. 

Tegen de tijd dat we onze laptops dichtklapten en een collega-freelancer en ik onze drankjes op ons mogelijke lot hadden afgestemd (ik een rode wijn, hij een oranje Aperol Spritz), werd de collectieve angst toch werkelijkheid: zona rossa. Een volledige lockdown

Vrijdag laat in de middag kwam het nieuws naar buiten. Nieuws dat de meesten niet helemaal hadden zien aankomen. Tot vandaag was Lazio – de regio van Rome – namelijk zona gialla, zone geel. De scholen en winkels waren gewoon open en de horeca tot zes uur ook. De straten, parken en pleinen vol met leven. Dat we inmiddels naar zona arancione (zone oranje) waren afgegleden – wat zou betekenen dat alle horeca weer dicht zou gaan – voelden iedereen al wel haarfijn aan, maar zona rossa – een complete lockdown – kwam toch nog als een verassing. Zeker nadat deze nieuwe regering zelfs nog een nieuwe teint aan het kleurenpalet had toegevoegd: zona arancione scura (zone donkeroranje) – de Italianen blijven toch ware designers – en de gevreesde rode zone nog een extra voorportaal kreeg. Heel de vrijdag bleef het onduidelijk en werden er wisselende nieuwberichten naar buiten gebracht. Tegen de tijd dat we onze laptops dichtklapten en een collega-freelancer en ik onze drankjes op ons mogelijke lot hadden afgestemd (ik een rode wijn, hij een oranje Aperol Spritz), werd de collectieve angst toch werkelijkheid: zona rossa. Een volledige lockdown die na het weekend zou ingaan.

Het vonnis was onverbiddelijk: waar normaal gesproken elke twee weken de kleurcode van een regio wordt herzien, deelde de regering ons nu mede dat we minimaal tot Pasen zona rossa zouden blijven

Het is waarschijnlijk overbodig te vermelden dat er geen Romein binnen te vinden is geweest afgelopen weekend. Nog twee dagen vrijheid, nog twee dagen buiten de deur lunchen en nog twee dagen op de eeuwenoude bruggen tussen barokke standbeelden rondhangen met vrienden. De Romeinse kappers waren het hele weekend volgeboekt en hebben keihard doorgewerkt om de gevreesde coronakapsels – voornamelijk bij de heren – kort te wieken voordat ze überhaupt de kans krijgen te gaan woekeren. Het vonnis was dan ook onverbiddelijk: waar normaal gesproken elke twee weken de kleurcode van een regio wordt herzien, deelde de regering ons nu mede dat we minimaal tot Pasen zona rossa zouden blijven. 

Er werd druk gespeculeerd en ik hoorde het allemaal geduldig aan, in een poging me mentaal voor te bereiden

Vanaf dat moment ging het nergens anders meer over. Plannen werden gewijzigd, spullen ingeslagen en vliegtickets omgeboekt. Echter, de grote vraag bleef: hoe ging het nou echt zijn? Zou het echt zo streng zijn als vorig jaar dat je zonder ingevuld formulier niet naar de supermarkt mocht? Niet verder dan 200 meter rondom je huis buiten mocht komen? Er werd druk gespeculeerd en ik hoorde het allemaal geduldig aan, in een poging me mentaal voor te bereiden. Buiten wandelen zou niet mogen, maar joggen wel, dus als je nou voor je dagelijkse ommetje een sportbroek en gympen zou aantrekken en spontaan een galopje zou inzetten mocht er een politieauto de hoek om komen, zat je goed. Naar buiten gaan om bij je favoriete bar – die wel nog aan take-away mogen doen – koffie te halen zou niet mogen, maar boodschappen doen bij de supermarkt ernaast wel, dus als je voor je koffiemomentje nou even een paprika zou kopen bij de supermarkt, deed je niks verkeerd. Naar een andere buurt in de stad gaan zou niet mogen, maar als je vanwege je werk de bevoegdheid had je toch buiten je eigen zone te verplaatsen, kon je toch net zo goed ook even bij je tante langsgaan die toevallig dicht bij je werk woont? En zo redeneerden de Italianen er het hele weekend op los.

De buurtbewoners waren inmiddels redelijk wanhopig en daarom bedachten ze een briljant plan. Ongeveer tegelijkertijd kwam iedereen naar buiten met een boodschappentas om voor de supermarkt een rij te vormen, netjes op een meter afstand van elkaar en met hun gezicht in de volle zon

Het deed me terugdenken aan de anekdote die de Romeinse Roemeen, van de Airbnb waar ik kort verbleef, me vertelde. Hij woont hartje stad, in een steegje waar de huizen heel dicht op elkaar gebouwd zijn. Woon je op de tweede verdieping of lager, komt er nauwelijks zonlicht je huis binnen. Zoals je je wellicht kunt voorstellen, snakten de mensen er hier dan ook naar om naar buiten te kunnen, maar tijdens de strenge lockdown van vorig jaar mocht dat alleen om naar de supermarkt te lopen. De pech was natuurlijk dat er in het dichtbevolkte centrum altijd een supermarkt op steenworp afstand zit. Even stilstaan op de piazza in de zon mocht absoluut niet, en er werd streng op toegezien door de carabinieri die hier de hele dag surveilleerden. De buurtbewoners waren inmiddels redelijk wanhopig en daarom bedachten ze een briljant plan. Ongeveer tegelijkertijd kwam iedereen naar buiten met een boodschappentas om voor de supermarkt een rij te vormen, netjes op een meter afstand van elkaar en met hun gezicht in de volle zon. Aangezien er maar een maximumaantal mensen tegelijkertijd in de winkel mocht zijn, keken de carabinieri er niet gelijk gek van op. Totdat ze na een tijdje doorhadden dat de rij helemaal niet bewoog. Toen even later ook nog een supermarktmedewerker naar buiten kwam en zich verbaasde over de zogenaamd wachtende mensen, er was namelijk nauwelijks iemand in de winkel, was hun gestolen momentje in de blakende lentezon helaas over.

Terwijl ik langzaam mijn ogen opendeed, schoot het door me heen: zona rossa. Echter, ik verbaasde mij onmiddellijk over wat ik hoorde: ongelofelijk veel rumoer buiten. Dit klonk in de verste verte niet als een stad in totale lockdown

Vanochtend werd ik wakker, en terwijl ik langzaam mijn ogen opendeed, schoot het door me heen: zona rossa. Echter, ik verbaasde mij onmiddellijk over wat ik hoorde: ongelofelijk veel rumoer buiten. Dit klonk in de verste verte niet als een stad in totale lockdown. Vanuit mijn balkon keek ik even later uit over het drukke kruispunt waar bij het stoplicht minstens vijftien mensen stonden te wachten. Eenieder met ofwel een hond, ofwel een boodschappentas, of uitgedost in sportkleding. Ik kon een grijns maar moeilijk onderdrukken en haalde opgelucht adem. Laten we het erop houden dat de Italianen wijze lessen hebben geleerd van de totale opsluiting vorig jaar lente. En ik? Binnen een mum van tijd had ik zelf ook de boodschappentas in mijn handen. En mijn sportlegging aan. Je kan immers maar beter het zekere voor het onzekere nemen.