Zoals jullie weten, verschijnt er altijd een blog. Elke maandag weer. Of het nou kerst is of hartje zomer, en of ik nou op het Eurovisie Songfestival rondren of ergens in Zuid-Spanje op een strand lig. Er zijn tijden dat ik de blog typ in mijn wollen trui dicht tegen de verwarming aangekropen, en er zijn tijden dat ik met mijn laptop op een terras zit onder de parasol met naast me een glas ijskoude limonata. In die twee-en-een-half jaar bloggen heeft er nog nooit een reden bestaan waarom ik géén stukje zou schrijven. Tot vandaag.
Het Italiaanse weerstation heeft een hittealarm afgekondigd, waarin er wordt gewaarschuwd voor de matige luchtkwaliteit en “significante ongemakken die men ondervindt van de hoge temperatuur”
Want ik kan me niet herinneren dat het al eerder negen-en-dertig graden was op maandag, met een gevoelstemperatuur die dat nog eens royaal overstijgt. Het Italiaanse weerstation heeft een hittealarm afgekondigd, waarin er wordt gewaarschuwd voor de matige luchtkwaliteit en “significante ongemakken die men ondervindt van de hoge temperatuur”. Er hangt een deken van hitte over de stad die ronduit bedwelmend is. Rome zucht, steunt en puft.
Ik ben op het grandioze idee gekomen om een tropenrooster in te stellen voor mezelf
Het is zo warm, dat zelfs bij de meest minimale lichaamsbeweging (lees: het optillen van mijn vingers optillen om deze woorden te typen) het zweet je uitbreekt. En zodoende ben ik op het grandioze idee gekomen om een tropenrooster in te stellen voor mezelf. Zoiets als een zelfbedachte regel dat mijn blogs bij temperaturen van (bijna) veertig graden maar maximaal driehonderd woorden mogen bevatten. Want ik ken mezelf goed genoeg: voor ik het weet, begin ik enthousiast uit te wijden over mijn laatste Italiaanse avonturen en ben ik weer vijfhonderd woorden en anderhalf uur verder.
Het tropenrooster dus. Die is bij deze in een éénkoppige stemming unaniem aangenomen
Het tropenrooster dus. Die is bij deze in een éénkoppige stemming unaniem aangenomen, dus zie ik mij genoodzaakt deze blog nu af te ronden. Ik zit immers al op meer dan 280 woorden. Die laatste twintig woorden wil ik gebruiken om jullie allemaal een heerlijke week toe te wensen vol zwoele zomeravonden. Oh, en dan nog tot slot: de volgende blog zal vanuit Nederland verschijnen. Eentje waarvoor het tropenrooster dus niet geldt, of het moet wel heel gek lopen…