Gelukkig Nieuwjaar! Buon anno nuovo! Het zal anders klinken dan anders wanneer we dit donderdagavond, of eigenlijk vrijdag wanneer de dag nog maar enkele minuten oud is, roepen. Het zal van dieper komen en met meer nadruk worden uitgesproken. De ander een gezond nieuwjaar wensen heeft opeens een hele nieuwe lading gekregen. Want goeie genade 2020, wat heb je het bont gemaakt.
Toen ik een jaar geleden in mijn nieuwjaarsblog schreef dat the Roaring Twenties, oftewel de roerige jaren twintig, waren begonnen had ik niet helemaal ongelijk
Laten we maar beginnen te zeggen dat het jaar voor helemaal niemand ter wereld zo is verlopen zoals we precies een jaar geleden, op 31 december 2019, hadden kunnen bedenken. Je weet wel, toen we elkaar nog enthousiast om de nek vlogen. Toen ik een jaar geleden in mijn nieuwjaarsblog schreef dat the Roaring Twenties, oftewel de roerige jaren twintig, waren begonnen had ik niet helemaal ongelijk. Want roerig mag je 2020 wel noemen. Echter, nu geen Great Gatsby-achtige taferelen van een eeuw geleden met veel glamour, extravagante feesten, parelkettingen en veertooien in het haar maar in plaats daarvan huispakken, vogelnesten van kapsels met ettelijke centimeters uitgroei door de gesloten kappers en de door modekenners zo gevreesde onesies. Het inmiddels bekende fenomeen van lockdowns en het vele thuiswerken maakten ons leven er nou niet bepaald glamoureuzer op.
En zo hebben we, tussen alle flauwe grappen, vals karaoke-gezang en hilarische quizvragen door, lief en leed met elkaar gedeeld. Dromen en verlangens uitgesproken, maar ook twijfels en zorgen
Maar is het nieuwe decennium dan helemaal zonder glamour begonnen? En hoe moet dat dan met Oud en Nieuw? Dè gelegenheid om die smoking of avondjurk uit de kast te trekken. Al meer dan tien jaar vier ik Nieuwjaar met een groep vrienden aan een eindeloos diner – het is vaste prik dat het laatste dessert nog om half drie ‘s nachts tegen heug en meug naar binnen moet worden gewerkt – en sinds enkele jaren zijn speeches een vast onderdeel geworden. Na elke gang (en dat zijn er traditiegetrouw maar liefst tien), is het aan iemand de beurt om even terug te blikken op zijn of haar jaar, en ook vooruit te blikken op het komende jaar. En zo hebben we, tussen alle flauwe grappen, vals karaoke-gezang en hilarische quizvragen door, lief en leed met elkaar gedeeld. Dromen en verlangens uitgesproken, maar ook twijfels en zorgen. Twee jaar geleden zei ik tijdens mijn speech dat ik in het komende jaar, 2019, echt terug naar Italië zou gaan. En zoals voor alle dromen geldt: wanneer je ze uitspreekt worden ze tastbaar. Wordt het echt. En ik hield mijn woord, want in oktober dat jaar werd Rome weer mijn thuis.
Na jaren op verschillende plekken te hebben gewoond, wilde ik niks liever dan een basis creëren in Rome. Eindelijk ergens echt neerstrijken voor de lange termijn. Dit afgelopen jaar gaf mij precies het tegenovergestelde
2020 was dus mijn eerste volledige jaar in Rome. Althans, volledig… We kunnen ons allemaal die bizarre aankondiging van de Italiaanse regering op maandagavond 9 maart nog herinneren – de grenzen gingen met onmiddellijke ingang dicht – en zo werd een vierdaags reisje naar Nederland opeens een verblijf van vier maanden. Is het niet typisch hoe het leven dan kan lopen? Na jaren op verschillende plekken te hebben gewoond – Amsterdam, Brussel, Frankfurt, Utrecht en Napels – wilde ik niks liever dan een basis creëren in Rome. Eindelijk ergens echt neerstrijken voor de lange termijn. Dit afgelopen jaar gaf mij precies het tegenovergestelde. Ik heb het even nageteld maar ik heb in 2020 acht keer het vliegtuig van of naar Italië genomen, en ik ben maar liefst vier keer van huis gewisseld in Rome. En hoewel dit nou niet bepaald was wat ik in gedachten had een jaar geleden, kan ik nu oprecht zeggen dat ik dankbaar ben voor hoe het is gelopen.
Wat doe je op het moment dat letterlijk alles in je leven op losse schroeven staat? Wanneer je het moeilijke besluit moet nemen je huis 1200 kilometer verderop, waar al je spullen nog liggen, op te zeggen zonder perspectief over wanneer je weer terug kan? Wanneer je je afvraagt of die vriendschappen en relaties in Rome, die je nog maar net aan het opbouwen was, sterk genoeg zijn om stand te houden, ook als je elkaar maanden niet ziet?
Want de levenslessen die ik dit jaar heb geleerd zou ik in normale tijden in nog geen tien jaar hebben opgedaan. Wat doe je op het moment dat letterlijk alles in je leven op losse schroeven staat? Wanneer je het moeilijke besluit moet nemen je huis 1200 kilometer verderop, waar al je spullen nog liggen, op te zeggen zonder perspectief over wanneer je weer terug kan? Wanneer al de businessplannen die je had worden bevroren? Wanneer je je afvraagt of die vriendschappen en relaties in Rome, die je nog maar net aan het opbouwen was, sterk genoeg zijn om stand te houden, ook als je elkaar maanden niet ziet? Wie ben je echt, zonder de identiteit die een baan je geeft, en zonder de vertrouwde omgeving waarin je wellicht al jaren vertoeft? Onder zulke extreme omstandigheden, waar daar mogen we gerust van spreken, word je volledig teruggeworpen op jezelf. En hoe lastig dat ook is, het brengt ook iets prachtigs voort. Want zonder de ruis van alledag en de honderden afspraken waar je naar toe moet rennen, word je opeens gedwongen echt naar jezelf te luisteren. Naar wat jij leuk en belangrijk vindt. Wat zijn jouw ambities en wat zijn je drijfveren? Waarom wil je datgene dat je zegt te willen?
Hoe ongelofelijk moeilijk het ook was om toe te geven, ik beloofde mezelf dat als ik de antwoorden niet zou vinden, ik terug zou keren naar Nederland
Toen ik na de eerste lockdown na vier maanden weer terug in Rome kwam, volgde een harde confrontatie met die waarom-vraag. Ik had jaren geroepen terug naar Italië te willen verhuizen en toen ik dat in 2019 daadwerkelijk had gedaan, ging ik gewoon door zonder al te veel na te denken. Maar toen ik afgelopen juli terugkwam in een land dat niet meer hetzelfde was, ver van mijn lieve familie en vrienden waarmee ik zo close was geweest tijdens de lockdown in Nederland, vroeg ik me af waarom. Die antwoorden moest ik opnieuw vinden, en hoe ongelofelijk moeilijk het ook was om toe te geven, ik beloofde mezelf dat als ik ze niet zou vinden, ik terug zou keren naar Nederland. Precies drie dagen heeft deze onzekerheid geduurd. Op de vierde dag zat ik bij een vriend, die ik in januari had leren kennen voor de lockdown, achterop de scooter. We bezochten de meren net buiten Rome, dronken prosecco met een spectaculair uitzicht, en slenterden over de markt in een prachtig dorpje in de Italiaanse heuvels. Op de terugweg naar Rome, met de wind in mijn gezicht, besefte ik dat ik de waarom-vraag beantwoord was. Dit was mijn Italiaanse waarom.
Hoe stil de wateren in de eerste helft van 2020 waren geweest, zo wervelend waren de golven nu
Vanaf toen leek mijn leven in een stroomversnelling te zijn beland. Hoe stil de wateren in de eerste helft van 2020 waren geweest, zo wervelend waren de golven nu. Ik leerde aan de lopende band nieuwe mensen kennen, er deden zich prachtige kansen voor, vrienden en familie kwamen bij me op bezoek en ik had het drukker dan ooit. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik de tijd van mijn leven heb gehad afgelopen zomer. Toen ik in september vanwege een geplande operatie een tijd in Nederland was, had ik dan ook heimwee naar mijn Italiaanse leven. En ook nu, nu ik in Nederland ben voor de feestdagen, mis ik Italië. Haar strakblauwe luchten in de winter, haar overdonderende schoonheid en haar hartelijkheid. Maar ook haar chaos en schaamteloze betweterigheid. Want laten we eerlijk zijn, bescheidenheid is geen Italiaanse uitvinding geweest.
Vanochtend, op de eerste dag dat Italië van zona rossa naar zona arancione is gegaan, wat betekent dat men weer naar buiten mag, werd het hele noorden van Italië wakker in een winterwonderland. Afgelopen nacht is er meer dan tien centimeter sneeuw gevallen, van Milaan tot voorbij Bologna
En nu komt dit roerige jaar dan toch echt ten einde. Ik hoop oprecht dat je er met een dankbaar en gelukkig gevoel op kan terugkijken. Want weet je nog wat een prachtige lente we hebben gehad in Nederland? Hoe we met Pasen buiten in de zon hebben gebruncht? Hoe we na zes weken lockdown al een lekker bruin kleurtje hadden? Hoe fantastisch dat eerste wijntje buiten op het terras smaakte? Hoe extra lekker dat gevoel van vrijheid in de zomer was? Als er één ding niet afgelast was afgelopen jaar was het de magie van het leven. Op de gekste plekken verschenen lieveheersbeestjes om me heen, mijn teken van geluk, en nog nooit had een Italiaanse politicus zoveel niet-politieke fans. Gisteren twitterde hij, we hebben het natuurlijk over premier Conte, dat het V-day was. Het grote vaccineren is begonnen in Italië, een hoopvol en voor velen verlossend bericht na een jaar dat soms eindeloos leek. En vanochtend, op de eerste dag dat Italië van zona rossa naar zona arancione is gegaan, wat betekent dat men weer naar buiten mag, werd het hele noorden van Italië wakker in een winterwonderland. Afgelopen nacht is er meer dan tien centimeter sneeuw gevallen, van Milaan tot voorbij Bologna. De Italiaanse media spreken van een zeldzaamheid, maar kijken we in 2020 eigenlijk nog ergens van op?
Ondanks dat we niet allemaal samen kunnen zijn, zullen de smokings uit de kast komen, net als de hoge hakken
Ik dacht het niet. Ons Nieuwjaar met vrienden zal, voor het eerst in tien jaar, heel anders zijn. Maar ondanks dat we niet allemaal samen kunnen zijn, zullen de smokings uit de kast komen, net als de hoge hakken. Dat geeft toch een vleugje magie aan een avond waar we met z’n allen – ook al is het symbolisch – zo enorm naar hebben uitgekeken. Nog heel even en 2020 is officieel geschiedenis. Ciao 2020, benvenuto 2021! Maak er wat bijzonders van.